NASA’nın Spitzer Uzay Teleskobu’ndaki bu kızılötesi görüntü, genç ve büyük yıldızlardan gelen rüzgar ve radyasyonla şişen kabarcıklarla dolu gaz ve toz bulutunu gösteriyor. Her bir balon, yoğun gaz ve toz bulutlarından oluşan, sayısı yüz ile binler arası değişen yıldızlarla dolu.
Uzaydaki bu gaz ve toz bulutu rüzgarla şişirilmiş baloncuklarla ve devasa genç yıldızların yaydığı radyasyonla doludur. Her bir balonun ışığı yaklaşık 10 ila 30 ışık yılı arasında yüzlerce ila binlerce yıldızla doludur. Bölge, Samanyolu galaksisinde, takımyıldız Aquila’da (Kartal) bulunmakta.
Kabarcıkların boyutları, astronomların diğer kozmik kabarcıklar hakkında bildiklerine dayanarak, 10 ila 30 ışık yılı arasında olduğu tahmin edilmektedir. Bununla birlikte, bireysel kabarcıkların tam boyutlarını belirlemek zor olabilir, çünkü Dünya’dan uzaklıkları ölçmek zordur ve nesneler uzak olduklarından daha da küçük görünür. Yıldızlardan yayılan, yıldız rüzgarları olarak adlandırılan parçacıkların akışları ve yıldızların ürettiği ışığın baskısı, çevreleyen malzemeyi dışa doğru iterek bazen farklı bir çevre oluşturabilir.
Aşağıdaki açıklamalı resimde, sarı daireler ve ovaller, 30’dan fazla kabarcıkları gösterir. Bu aktif yıldız oluşumu bölgesi, Samanyolu galaksisinin içinde, Aquila takımyıldızında bulunuyor. Bulut boyunca akan kara damarlar, daha da fazla yeni yıldızın oluşabileceği özellikle yoğun soğuk toz ve gaz bölgeleridir.
Spitzer, insan gözüyle görülemeyen kızılötesi ışık bölgesinde gözlem yapmaktadır. Bunun gibi birçok yıldızlararası bulutsu (uzayda gaz ve toz bulutları) kızılötesi ışıkta en iyi şekilde gözlenir, çünkü kızılötesi dalga boyları Samanyolu galaksisindeki araya giren toz katmanlarından geçebilir. Bununla birlikte, görünür ışık tozdan ötürü fazlaca örtülme eğilimindedir.
Bu görüntüdeki renkler, kızılötesi ışığın farklı dalga boylarını temsil eder. Mavi, öncelikle yıldızlardan yayılan bir ışık dalga boyunu temsil eder; hidrokarbonlar adı verilen toz ve organik moleküller yeşil görünür ve yıldızlar tarafından ısıtılan ılık toz kırmızı görünür.
Aynı zamanda dört yay şoku da görülebilir – hızlı hareket eden yıldızlardan esen rüzgarların oluşturduğu kırmızı toz yayları, bulutsuların çoğunda seyrek dağılmış toz taneciklerini bir kenara iter. Yay şoklarının yerleri yukarıdaki açıklamalı görüntüde kareler ile gösterilir ve aşağıdaki görüntülerde yakından gösterilir.
Bu dört görüntüde yay şokları ya da hızlı hareket eden yıldızlardan esen rüzgarların oluşturduğu ılık toz yayları, bulutsunun büyük bir kısmına dağılmış toz taneleri bir yana iter.
Bu görüntülerdeki kabarcıklar ve yay şokları, galaksideki yıldız oluşumunu haritalandırmak isteyen bir bilim girişimi olan Samanyolu Projesi’nin bir parçası olarak tanımlandı. Katılan bilim insanları, Spitzer’in kamuya ait veri arşivindeki görüntülere baktı ve ellerinden geldiğince çok baloncuk bulmaya çalıştı. 78.000’den fazla benzersiz kullanıcı hesabı katkıda bulundu. Bu programı çalıştıran gökbilimciler son zamanlarda çok sayıda bilim insanının tanımladığı kabarcık adaylarının bir kataloğunu yayınladı. Toplam 2.600 kabarcık ve 599 pruva şokunu listeleyen tam Samanyolu Projesi katalogları yayınlandı.
NASA’nın Jet İtme Laboratuvarı, NASA’nın Bilim Görev Müdürlüğü için Spitzer Uzay Teleskobu görevini yönetiyor. Bilim işlemleri, Caltech’teki Spitzer Bilim Merkezinde yürütülmektedir. Veriler Caltech’te IPAC’da bulunan Kızılötesi Bilim Arşivindedir.
