Ana Sayfa Blog Sayfa 62

Süpernova Patlamalarında Kozmik Toz Oluşur…

Yazar
icerikekibi
-
0
Süpernova Patlamalarında Kozmik Toz Oluşur…

Bilim insanları, kozmik tozun, yıldızların ve gezegenlerin yapı taşlarının Evren’de nasıl oluştuğuna dair uzun zamandır devam eden bir gizemi çözdüğünü iddia ediyorlar.

Şimdiye kadar, gökbilimciler  neden bu kadar bulunduğuna dair çok az bir anlayışa sahipti, teorik tahminlerle süpernova patlamaları tarafından yok edilmesini önerdiler.
Bir süpernova, bir yıldızın şiddetli ölümü üzerine meydana gelen ve Evrendeki en güçlü olaylardan biri olan ve yolundaki neredeyse her şeyi yok eden bir şok dalgası yaratan bir olaydır.
Yeni araştırmalar, bize tespit edilen en yakın  etrafında kozmik tozun hayatta kaldığını gösterdi, Supernova 1987A.
NASA’nın araştırma uçağı olan Kızılötesi Astronomi Stratosferik Gözlemevi (SOFIA) kullanarak yapılan gözlemler, Supernova 1987A’nın bir parçasını oluşturan kendine özgü halka setlerinde kozmik toz tespit etti.
Sonuçlar, halkaların içinde hızlı bir kozmik toz büyümesi olduğunu ve ekibin bir  patlaması dalgasının ardından yok edildikten sonra tozun gerçekten yeniden oluşabileceğine inanmasına yol açtığını gösteriyor. 

Bu yakınlık – şok sonrası ortamın tozu yeniden şekillendirmeye veya yeniden şekillendirmeye hazır olması – daha önce hiç düşünülmemiş olması ve kozmik tozun nasıl yaratıldığını ve yok edildiğini tam olarak anlamada çok önemli olabilir.

Dr. Mikako Matsuura, “1987A’nın kalbindeki yavaş hareket eden tozu zaten biliyorduk. Ölü yıldızın çekirdeğinde yaratılan  oluşuyor . Fakat SOFIA gözlemleri bize tamamen yeni bir şey söylüyor” dedi.

Kozmik toz parçacıkları, kızılötesi ve milimetre dalga boylarında parlamalarına neden olacak şekilde onlarca yüzlerce dereceye kadar ısıtılabilir.

Milimetre dalga toz emisyonu gözlemleri genellikle yerden teleskoplar kullanılarak yapılabilir; Bununla birlikte, kızılötesi gözlemlerin dünya atmosferindeki su ve karbondioksitten etkilenmesi neredeyse imkansızdır.

Güneşten Gelen İribaşlı Uçan Jetler Keşfedildi…

Yazar
icerikekibi
-
0
Güneşten Gelen İribaşlı Uçan Jetler Keşfedildi…

NASA'nın IRIS'iyle Görülen Jetler Gibi Güneş İribaşağı

IRIS’in görüntüleri, Güneşten yayılan sahte şoklar içeren jetleri göstermektedir.

Bilim adamları Güneş’in yoğun manyetik alanlı bölgelerinden çıkan kurbağa şeklinde jetler keşfetti.

Dünyada yaşayanların aksine, resmen sahte şoklar olarak adlandırılan bu “kurbağa yavruları” tamamen plazmadan yapılmış, elektriksel olarak iletken madde, gözlemlenebilir evrenin yüzde 99’unu oluşturan yüklü parçacıklardan oluşur. Bu keşif, astrofizikteki en uzun süreli gizemlerden birine yeni bir ipucu ekliyor.

150 yıldır bilim adamları Güneş’in tuhaf üst atmosferinin – korona – güneş yüzeyinden 200 kat daha sıcak olmasının nedenini bulmaya çalışıyorlar.

Milyonlarca kilometreye uzayan bu bölge bir şekilde kızarır ve süpersonik hızlarda güneş sistemi boyunca yarışan yüksek oranda yüklü parçacıkları serbest bırakır.

Bu parçacıklar Dünya ile karşılaştığında, uydulara ve astronotlara zarar verme, telekomünikasyonları bozma ve hatta özellikle güçlü olaylar sırasında elektrik şebekelerine müdahale etme potansiyeline sahiptir.

Koronanın nasıl bu kadar ısındığını anlamak, nihayetinde bu kesintileri yönlendiren arkasındaki temel fiziği anlamamıza yardımcı olabilir.

Son yıllarda, bilim adamları koronal ısıtma için iki olası açıklamayı büyük ölçüde tartışmışlardır: nanoflerler ve elektromanyetik dalgalar.

Nano parlama teorisi, güneş atmosferine enerji yayan bomba benzeri patlamalar öneriyor. Daha büyük güneş fişeklerine bağlı kardeşler, manyetik alan çizgileri patlayarak yeniden bağlandığında, sıcak, yüklü parçacıkların bir dalgalanmasını serbest bıraktıklarında meydana gelmesi beklenir.

Alternatif bir teori Alfvén dalgaları denilen bir tür elektromanyetik dalganın yüklü parçacıkları atmosfere iten bir okyanus dalgası gibi atmosfere itebileceğini öne sürmektedir.

Bilim adamları şimdi koronun tek başına bir tane yerine böyle bir fenomen kombinasyonuyla ısıtılabileceğini düşünüyor. Sözde şokların yeni keşfi, bu tartışmaya başka bir oyuncu ekliyor.

Özellikle, güneşin en yüksek olduğu dönemlerde olduğu gibi Güneş’in aktif olduğu dönemlerde, güneş lekelerinin, güneş patlamalarının ve koronal kütle atılmalarının artmasıyla işaretlenmiş Güneş’in 11 yıllık döngüsünün en aktif kısmı gibi, belirli zamanlarda korona ısısına katkıda bulunabilir.

Güneş kurbağa yavrularının keşfi biraz tesadüf oldu. Son zamanlarda NASA’nın Arayüz Bölgesi Görüntüleme Spektrografından veya IRIS’den gelen verileri analiz ederken, bilim adamları güneş lekelerinden çıkan – Güneş’in yüzeyinde serin, manyetik olarak aktif bölgeler – ve iç korona kadar 3.000 mil yükselen benzersiz uzun jetleri fark ettiler.

Büyük başları ve sıradışı kuyrukları olan jetler, Güneş katmanlarında yüzen kurbağa yavruları gibi bilim insanlarına baktılar. Hintli bilim adamı Abhishek Srivastava, “Dalgaları ve plazma ejektaları arıyorduk,

ancak bunun yerine, gerçek dinamik olmayan ama Güneş’in ışınım kayıplarını karşılamak için son derece enerjik olan dinamik olmayan sözde şokları fark ettik” dedi.

Olaylarla eşleşen bilgisayar simülasyonları kullanarak, bu sahte şokların iç koronayı ısıtmak için yeterli enerji ve plazma taşıyabileceğini belirlediler.

NASA'nın İRİS'inde Görülen Jetler Gibi Güneş İribaşçısı

Bu bilgisayar simülasyonu, sahte şokun nasıl atıldığını ve aşağıdaki plazmadan nasıl ayrıldığını gösteriyor.

Bilim adamları, sahte şokların manyetik yeniden bağlanma ile atıldığına inanmaktadır – çoğu zaman güneş lekelerinin içinde ve çevresinde oluşan manyetik alan çizgilerinin patlayıcı bir karışımı.

Sahte şoklar şimdiye dek sadece güneş lekelerinin kenarlarında gözlendi, ancak bilim adamları da diğer yüksek mıknatıslı bölgelerde de bulunacaklarını umuyorlar.

Kurbağa yavrusu şeklinde sahte şoklar

Kesikli beyaz kutuda gösterilen iribaş biçimli sahte şoklar, güneş yüzeyindeki yüksek mıknatıslanmış bölgelerden dışarı atılır.

Geçtiğimiz beş yıl boyunca IRIS, Dünya üzerindeki 10.000 artı yörüngesinde Güneş’e göz kulak oldu. NASA’nın son yirmi yılda Güneşi sürekli izleyen, Güneşe bakan filosundaki birkaç kişiden biri.

Birlikte, koronal ısıtma konusundaki tartışmayı çözmek ve Güneş’in tuttuğu diğer gizemleri çözmek için çalışıyorlar.

Pallo Alto, California’daki Lockheed Martin Solar ve Astrofizik Laboratuvarı’ndan araştırma görevlisi Bart De Pontieu, “IRIS bilim araştırması, başlangıçtan itibaren güneş atmosferinin yüksek çözünürlüklü gözlemlerini, temel fiziksel süreçleri yakalayan sayısal simülasyonlarla birleştirmeye odaklandı” dedi.

Enerjetik parçacıklar dış gezegenleri bombalayabilir…

Yazar
icerikekibi
-
0
Enerjetik parçacıklar dış gezegenleri bombalayabilir…
The seven wonders of TRAPPIST-1
               TRAPPİST-1 gezegen sistemi.

TRAPPIST-1, yaklaşık 120 ışık yılı uzaklıktaki ultra havalı bir cüce yıldızın yörüngesinde dönen yedi Dünya ölçeğinde gezegenden oluşan bir sistemdir.

Yıldız ve dolayısıyla gezegen sisteminin kendi güneş sistemimizin iki katına kadar beş ila on milyar yıl yaşı arasında olduğu düşünülüyor.

Başka yerdeki yaşam için kanıt arayan bilim insanları için ileri yaş, kimya ve evrimin Dünya’dan daha fazla çalışması için daha fazla zaman sağlaması gerekir anlamını taşır.

Öte yandan, gezegenlerin hepsi yıldıza yakındır (aslında bir tarafa her zaman bakan muhtemelen gelgit yıldıza kilitlenirler).

Ve sonuç olarak yıldızlardan milyarlarca yıl daha yüksek değerde yüksek enerjili radyasyona maruz kalırlar. Bu yıldız rüzgarları, barındırdıkları atmosferleri olumsuz yönde etkiler.

NASA shows what would happen if two planets collided - with 'catastrophic' results - Mirror Online

Bu parçacıklar, yıldız işaret fişekleri veya yıldız koronasında manyetik olaylar tarafından uyarılan  tarafından üretilir . Güneş patlaması olaylarının ölçümü, bilim insanlarına simülasyonları için bir temel sağlar.

Gökbilimciler, enerjik parçacıkların türbülanslı  boyunca yayılmasının ilk gerçekçi simülasyonunu hesapladılar. M cücesi yıldızı ve rüzgârının ortamı ve detayları TRAPPIST-1 sistemine göre uyarladılar.

Parçacıkların yıldızın manyetik alanı içinde sıkışıp kaldığını ve gezegenlerin yörüngesel düzlemine odaklanan iki ayrıntıya yöneldiğini saptadılar.

Bilim adamları, TRAPPIST-1 sistemindeki en içkin en uygun yaşanabilir gezegenin, bugünün Dünya’sının yaşadığından milyon kat daha büyük bir proton akışı tarafından bombalandığı sonucuna varıyorlar.

Bununla birlikte, oyunda birçok değişken vardır, örneğin manyetik alan ve yıldızın dönme ekseni arasındaki açı ve sonuç olarak bu etkilerin bireysel durumlarda nasıl tezahür ettiği konusunda büyük bir belirsizlik devam etmektedir.

Yeni Evren Haritası 300 Bin Galaksiyi Daha Ortaya Çıkardı…

Yazar
icerikekibi
-
0
Yeni Evren haritası 300 bin galaksiyi daha ortaya çıkardı…
Çalışmada, gök kesimlerine bakmak için radyo astronomi kullanıldı ve uzak galaksiler olduğu düşünülen daha önce görülmeyen 300.000  ışık kaynağı buldu.

Bilinen Evren çok daha büyüdü.

Salı günü yayınlanan yeni gökyüzü gökyüzünün haritası, optik cihazların göremediği ışık kaynaklarını tespit edebilen bir teleskop kullanılarak keşfedilen yüz binlerce önceden bilinmeyen galaksiyi gösteriyor.

Eşi görülmemiş alan araştırmasının arkasındaki uluslararası ekip, keşiflerinin kelimenin tam anlamıyla, kara deliklerin fiziği ve galaksilerin kümelerinin nasıl evrimleştiği gibi, Evrenin en derin sırlarından bazılarına yeni ışık tuttuğunu söyledi.

Paris Gözlemevi’nden bir gökbilimci olan Cyril Tasse, AFP’ye verdiği demeçte, “Bu evrende yeni bir pencere” dedi. “İlk görüntüleri görünce şöyle dedik: ‘Bu nedir ?!’ Görmeye alıştığımız gibi hiçbir şeye benzemiyordu.

”Kuzey yarım kürede bir gökyüzü parçasına bakmak için radyo astronomiyi kullanan ve uzak gökadalar olduğu düşünülen 300.000 daha önce görülmemiş ışık kaynaklarını bulan araştırmaya 18 ülkeden 200’den fazla astronom katıldı.

Radyo astronomisi, bilim adamlarının büyük gök cisimleri etkileşime girdiğinde üretilen radyasyonu tespit etmelerini sağlar. Ekip, galaksiler birleştiğinde üretilen eski radyasyonun izlerini – veya “jetlerini” almak için Hollanda’daki Düşük Frekans Dizisi (LOFAR) teleskobunu kullandı. Daha önce tespit edilmemiş olan bu jetler milyonlarca ışıkyılı boyunca uzayabilir.

Hamburg Üniversitesi’nden Amanda Wilber, “Radyo gözlemleriyle galaksiler arasında bulunan zayıf, belli belirsiz  ortamlardan radyasyonu tespit edebiliyoruz” dedi. “LOFAR, bu kaynaklardan daha fazlasını tespit etmemize ve onları neyin güçlendirdiğini anlamamıza izin veriyor.”

hubble photos ile ilgili görsel sonucu

Yeni ışık kaynaklarının keşfi, bilim adamlarının mekanın en esrarengiz olaylarından birinin davranışını daha iyi anlamalarına da yardımcı olabilir.

Çekimsel bir kuvvete sahip olan kara delikler, onlardan kaçınmak zorunda kalmazlar – yıldızlar ve gaz bulutları gibi diğer yüksek kütleli cisimleri sardıklarında radyasyon yayarlar.

Tasse, yeni gözlem tekniğinin astronomların nasıl oluştuklarını ve geliştiğini görmek için zaman içindeki kara delikleri karşılaştırmalarına izin vereceğini söyledi.

“Aktif bir kara deliğe bakarsanız, jetler (radyasyon) milyonlarca yıl sonra kaybolur ve onları daha yüksek bir frekansta (ışık) görmezsiniz” dedi. “Ancak daha düşük bir frekansta, yüzlerce milyon yıl boyunca bu jetleri yaymaya devam ediyorlar, bu yüzden çok daha eski elektronları görebiliyoruz.”

– ‘Evrenin en eski eşyaları’ –

Hubble teleskobu, bilim adamlarının, evrendeki 100 milyardan fazla galaksinin olduğuna inanmalarına neden olan görüntüler üretti, ancak çoğu geleneksel tespit teknikleri kullanılarak gözlemlenemeyecek kadar eski ve uzak.

LOFAR gözlemlerinin oluşturduğu bir kısmı Astronomi ve Astrofizik dergisinde yayınlanmış olan harita, on milyon DVD’ye eşdeğer veri içermekte, ancak gökyüzünün sadece yüzde ikisini oluşturmaktadır.

LOFAR teleskobu, yedi ülkedeki Avrupa çapında bir radyo anteni ağından oluşur ve 1.300 kilometrelik (800 mil) çapında bir uydu çanağının eşdeğerini oluşturur.

Ekip, henüz keşfedilmemiş 15 milyondan fazla radyo kaynağını ortaya çıkaracağını söyledikleri tüm kuzey gökyüzünün yüksek çözünürlüklü görüntülerini oluşturmayı planlıyor. Tasse, “Evrendeki en eski nesneler 11-12 milyar ışıkyılı civarındadır” dedi. “Öyleyse bu nesnelerin çoğunu göreceğiz.”

İkinci Bir “Uzaylı Mega Yapı” Bulundu Mu?

Yazar
icerikekibi
-
0
İkinci Bir “Uzaylı Mega Yapı” Bulundu Mu?

Yeni keşfedilen bir yıldızın ışığı neredeyse etrafındaki yörüngede büyük veya başka bir şey tarafından engelleniyormuş gibi aralıklarla titrediği görüldü. Bazı araştırmacılar, uzaylı bir mega yapıyla çevrili  bir yıldızın  başka bir örneği olabileceği konusunda teori geliştirmekte.

Via Lactea (VVV) yıldız anketindeki Vista Değişkenleri sırasında keşfedilen gizemli karartıcı yıldız, genel VVV-WIT-07 adını aldı. İlgili mesafeler ve yıldızlar arası toz nedeniyle bu konuda çok az şey bilinmektedir. Ancak, Güneş’ten daha yaşlı ve daha kırmızı gibi görünüyor.

Federal Santa Catarina Üniversitesi  araştırmacısı Roberto Saito’nun dikkatini çekti, çünkü VVV’nin Samanyolu’nun çekirdeği yakınındaki değişken yıldız verilerini tartıştı. Saito, zaman zaman Dünya’dan görüldüğü gibi parlak olan yıldızları arıyordu. Ancak VVV-WIT-07’nin dikkatini çeken yol bunun tersini yapmaktı.

2012 yılında, 11 günlük bir süre boyunca yıldız hafifçe karardı. Önümüzdeki 48 gün, her şeyin karanlık olduğunu gördü. Saito gazetesinde VVV-WIT-07’nin bu karartma döneminde parlaklığının yüzde 75’inden fazlasını kaybettiğini bildirdi ( Bilim adamları, uzaydan gelen gizemli radyo sinyallerinin insanlık tarafından yapılmadığını onaylarlar ).

Bu yeni yıldızın halkalı bir dış gezegeni mi var? Yoksa yabancı bir mega yapıyla mı çevrili?

Teoriler , VVV-WIT-07’nin kararmasına neyin yol açtığı konusunda çok fazla . En popüler olanlardan biri, daha önce “Mamajek’in Nesnesi” olarak adlandırılan benzer bir göksel cismi keşfeden NASA araştırmacısı Eric Mamajek’in teorisine uyuyor. Resmen J1407 olarak adlandırılan bu yıldıza da aralıklı karartma uygulandı. Mamajek, yıldızının, Satürn’ü süsleyenlerin yaklaşık 200 katı büyük bir halka sistemine sahip bir ötegezegen tuttuğuna inanıyordu.

VVV-WIT-07’nin gizemiyle ilgili olarak, bu kadar ışığın 620.000 milden daha fazla ölçüm yapabileceği ve çok yoğun olacağına engel olabilecek herhangi bir şeye inanıyordu. Yani ya çok büyük bir nesne var ya da çok daha küçük bir nesne var. Louisiana Eyalet Üniversitesi  araştırmacısı Tabetha Boyajian, Mamajek’in görüşüyle ​​aynı fikirde. Saito gibi, Boyajian da 2015 yılında alışılmadık bir yıldızın da açıklanamayan bir karartma geçirdiğini fark etti.

Davasında, KIC 8462852 – konuşmadan sonra “Tabby’nin Yıldızı” olarak anılan – halkın büyük ilgisini çekti. Birçok kişi, karartmaya, uzaylı bir medeniyetin yıldız ışığını toplamak için inşa ettiği devasa bir mega yapı olan Dyson sürüsünden mi kaynaklandığını merak etti. Diğerleri, tıkanmayı doğal yıldızlar arası enkaz ve kozmik toz bulutlarına bağladı.

Yeni değişen yıldız, diğer karartma olaylarıyla ilgili soruları cevaplayabilir

Bir yıldızın ışık eğrisi, belli bir süre boyunca ışığının yoğunluğunu ölçerek hesaplanır. VVV-WIT-07, Mamajek’in Nesnesi ve Tabby’nin Yıldızı figürleri yan yana konulduğunda ilginçtir. Üç kişiden, Mamajek’in Nesnesi en fazla tıkanıklığı gösteriyor. Ötegezegenin devasa halkaları ana yıldızdan gelen ışığın yüzde 95’ini yakalayabilir.

Buna karşılık, Tabby’nin Yıldızı, yörüngesini işgal eden kişiden parlaklığının sadece yüzde 20’sini kaybediyor. Bu arada VVV-WIT-07, ikisi arasındaki orta alanı kaplar. Saito ve ekibi, 2019 yılında hedef yıldızlarının dörde kadar karartma etkinliğine gireceğini tahmin ediyor. Gelecekteki oklüzyon olaylarından yeterince veri alırlarsa, VVV-WIT-07 sadece kendisi için değil, Tabby’s Star’ın benzer karartma aktiviteleri için de cevaplar verebilir.

İki veya daha fazla ayrı yıldızın, etraflarındaki uzaylı yapıların inşası nedeniyle titremesi gösteriliyorsa , böyle bir açıklama daha muhtemel hale gelir. Mamajek, “Bu kesinlikle ortak bir fenomen değil” dedi. “Gelecekteki sonuçları görmek için sabırsızlanıyorum.”

Patlayan Bir Yıldızın Etrafındaki Dev Kalıntının Keşfedilen İlk Kanıtı…

Yazar
icerikekibi
-
0
Patlayan Bir Yıldızın Etrafındaki Dev Kalıntının Keşfedilen İlk Kanıtı…

San Diego Üniversitesi’nden bir astrofizikçi, patlayan bir yıldızı çevreleyen devasa bir kalıntının kanıtlarını keşfetmeye yardımcı oldu – bu çok büyük bir malzeme kabuğunun, milyonlarca yıldır düzenli olarak patlaması gerekiyor olmalı.

Bu patlama, yıldızın milyonlarca kat parlamasına ve saniyede binlerce mil malzeme çıkarmasına neden olur. Çıkarılan malzeme, novayı çevreleyen bir kalıntı veya kabuk oluşturur.
Allen Shafter ve eski SDSU postdoc. Martin Henze, İngiltere’deki Liverpool John Moores Üniversitesi’ndeki Matthew Darnley liderliğindeki bir astrofizikçi ekibi ile birlikte, M31N 2008-12a olarak bilinen ve yakındaki Andromeda galaksisinde bir nova üzerinde çalışıyor.
Nova’yı sıra dışı kılan şey, bilinen herhangi bir nova sisteminden çok daha sık patlak vermesidir. Shafter, “Her yıl M31N 2008-12a’nın patladığını ilk keşfettiğimizde çok şaşırdık” dedi.
Daha tipik bir örnek ise her 10 yılda bir olanıdır. Shafter ve ekibi, M31N 2008-12a’nın milyonlarca yıldır düzenli olarak patladığını düşünüyor.
Zaman içindeki bu sık sık patlama, yaklaşık 400 ışıkyılı boyunca ölçüm yapan novayı çevreleyen “süper kalıntı” ile sonuçlandı. Yer tabanlı teleskoplarla birlikte Hubble Uzay Teleskobu görüntüleme kullanan ekip, süper kalıntının kimyasal bileşimini belirlemeye ve M31N 2008-12a ile ilişkisini doğrulamaya çalıştı.

Nature dergisindeki bir makalede yayınlanan bu bulgular, bu nova ve artıkların evren için daha önemli bir şeyle bağlantılı olma ihtimaline kapıyı açıyor.

Tip Ia süpernovaları evrendeki en güçlü ve aydınlık nesneler arasındadır ve beyaz bir cücenin izin verilen maksimum kütlesini aştığında gerçekleştiğine inanılmaktadır.

Bu noktada, diğer  yaptığı gibi yüzeyde patlama yaşanması yerine tüm beyaz cüce havaya  . Bunlar nispeten nadirdir ve 1600’lerin başından beri kendi galaksimizde görünmez.

Teorik modeller, büyük kalıntılarla çevrili sıkça patlama meydana gelen novaların sınırlarına yaklaşan büyük barındırması gerektiğini göstermektedir.

Bu, M31N 2008-12a’nın, astronomların potansiyel olarak bir süpernova olarak patlamadan önce bir novaya inandıkları gibi davrandığı anlamına gelir.

Diğer novaların etrafındaki ilave büyük kalıntıların keşfi, tekrarlanan püskürmelere maruz kalan sistemlerin belirlenmesine ve gökbilimcilerin kaç tane tip Ia süpernovası oluşturduğunu belirlemeye yardımcı olacak; ne sıklıkta ortaya çıktığını; ve M31N 2008-12a gibi novalarla potansiyel ilişkileri.

Type la supernova, tüm evrenin nasıl büyüdüğünü anlamanın kritik bir parçasıdır. Shafter, “Onlar aslında, görünür evreni eşlememize izin veren ölçme çubuklarıdır” dedi.

“Önemlerine rağmen, nereden geldiklerini tam olarak anlamıyoruz.” Shafter ve ekibi şimdi M31N 2008-12a ile gözlemlediklerinin nadir olup olmadığını ya da bunu deneyimleyen görünmeyen bir nova nüfusu olup olmadığını anlamak için çalışıyor.

Bazı Kara Delikler Ölü “Zombi” Yıldızları Tekrar Hayata Döndürüyor…

Yazar
icerikekibi
-
0
Bazı kara delikler ölü “zombi” yıldızları tekrar hayata döndürüyor…

Baştan çıkarmanın kozmik dünyasında, kara delikler, kıyamet günü senaryoları içinde olmanın titizliğini sürdürüyor.
Kaliforniya Lawrence Livermore Ulusal Laboratuarı’ndaki bilim insanları, ölü beyaz cüce yıldızlar ve kara delikler arasında büyüleyici bir bağlantı olduğunu ve ikincisinin “zombi” yıldızlarını, sadece onları yok etmek için hayata döndürebileceklerini keşfettiler.

Süper bilgisayar simülasyonları bu ölümcül romantizmin görüntülerini sunmakta. Orta büyüklükteki kara deliklerde (güneşimizin kütlesinin 100 katı, güneşin kütlesinin binlerce katı, hatta milyarlarca katı nesneler) ölü beyaz bir cüce yıldızı yeniden toplamak için yeterli çekim kuvveti vardır.

Bu mükemmel boyuttaki kara deliğin, ölü yıldızdaki yıldız malzemesinin değişen miktarlarda kalsiyum ve demire kaynaşmasına neden olmak için doğru miktarda enerjiye sahip olması gerekir.

Bu zincir reaksiyon, yıldız karadeliğe yaklaştıkça daha fazla füzyon üretir. İlginçtir ki, yıldızın canlanması, teknolojimiz tarafından tespit edilebilecek güçlü elektromanyetik dalgalar yaratacaktır.

Bu, astronomların reanimasyonun nerede gerçekleştiğini “görebilecekleri” ve bu nükleosentez işleminden sorumlu orta büyüklükteki kara deliği bulabilecekleri anlamına gelir.

Fizikçi Rob Hoffman “Küresel yıldız kara deliğe yaklaşırken gelgit kuvvetleri yıldızı yörünge düzlemine dik bir yönde sıkıştırmaya başladı. Fakat yörünge düzleminde, bu çekim kuvvetleri yıldızı gerer ve parçalara ayırır” diyor.

Siyaha boya

Kara delik, ışığın bile dışarı çıkamayacağı nispeten küçük bir yerde inanılmaz miktarda yerçekimi içeren kozmik bir nesnedir.

Bu genellikle bir yıldız ölürken meydana gelir. Hiçbir ışık çıkamadığı için kara delikler – adlarına rağmen – görünmezdir.

Gökbilimciler kara deliklere çok yakın olan yıldızların diğer yıldızlardan nasıl farklı davrandığını görmek için özel araçlar kullanır. Albert Einstein, görelilik teorisini ilk kez 1916’da kavramsallaştırdığında  karadelikleri öngördü.

Bununla birlikte, “kara delik” terimi yalnızca 1967’de Amerikan astronom John Wheeler tarafından kullanılmış ve kullanılmıştır. Çok geçmeden, 1971’de ilk kara delik tespit edildi.

Kara delikler üç tiptir : ilkel kara delik, bir dağ ve tek bir atom büyüklüğü arasında olabilirler. En sık bulunanlar genellikle güneşimizden 20 kat daha büyük olan yıldız kara delikler; ve güneşten en az bir milyon kez daha ağır olan süper kütleli kara deliklerdir.

Kara deliklerin vakum benzeri bir aktivitesini gösteren popüler medyaya rağmen, bu yıldız nesneler gezegenleri veya diğer malzemeleri “emmez”.

Yıldızlar sadece onlara düşer. Bir yıldız bir kara deliğe çok yakın geçtiğinde, parçalanır (Astronomlar, ilk defa, ışık hızının % 30’unda bir kara deliğe düşen maddeyi tespit etmişlerdir).

Farklı ama benzer bir kayda göre, fizikçiler son zamanlarda bir insan karadeliğe düşerse ne olacağı konusunda uzun süredir devam eden bir teoriden vazgeçmişlerdir.

Bir insanın, kara delik kütlesinin yoğunlaştığı (“tekillik” olarak adlandırılan) tamamen boşaltılacağı uzay-zamandaki tek noktaya ulaşana kadar spagetti gibi uzayacağına inanılıyordu.

Bununla birlikte, 2012 yılında yapılan bir Nature araştırması , kara deliğin dış tabakasında bulunan kuantum etkilerinin bir ateş duvarı gibi hareket edeceği ve anında ölüme yol açacağı sonucuna varmıştır.

NASA, Evrenin Kökenini Keşfetmek İçin Yeni Bir Görev Belirledi…

Yazar
icerikekibi
-
0
NASA, Evrenin Kökenini Keşfetmek İçin Yeni Bir Görev Belirledi…

Spectro-Photometer for the History of the Universe, Epoch of Reionization and Ices Explorer | NASA Jet Propulsion Laboratory (JPL)

NASA, Evrenin Tarihini incelemek için, Ices Explorer (SPHEREx) Spektro-Fotometresi misyonunu 2023’te başlatmayı hedefleniyor.

NASA, gökbilimcilerin hem evrenimizin nasıl geliştiğini hem de galaksimizin gezegen sistemlerinde yaşam için ne kadar yaygın olduğunu anlamalarına yardımcı olacak yeni bir uzay görevi seçti.

Evrenin Tarihçesi, İyonlaşma Dönemi ve Ices Explorer (SPHEREx) misyonu için Spektro-Fotometre misyonu, 242 milyon dolarlık (lansman masrafları dahil değil) finanse edilen ve 2023’te başlatılması hedeflenen iki yıllık bir görevdir.

NASA Yöneticisi Jim Bridenstine, “Bu yeni görev için gerçekten çok heyecanlıyım” dedi. “Amerika Birleşik Devletleri’nin sadece evrenin gizemlerini açığa çıkarmaya yönelik güçlü uzay temelli görev filosunu genişletmekle kalmaz, aynı zamanda çeşitli boyutlarda görevler içeren dengeli bir bilim programının kritik bir parçasıdır.”

SPHEREx gökyüzünü optik ve insan gözüyle görülmese de kozmik soruları yanıtlamak için güçlü bir araç görevi gören yakın kızılötesi ışıkta inceleyecektir.

Gökbilimciler, kendi Samanyolu’ndaki 100 milyondan fazla yıldızın yanı sıra 300 milyondan fazla galaksiyle ilgili veri toplamak için bu görevi kullanacaklar.

NASA Bilim Misyon Direktörlüğü’nün ortak yöneticisi olan Thomas Zurbuchen, “Bu şaşırtıcı görev, gökbilimciler için eşsiz bir veri hazinesi olacak” dedi.

“Evrenin tarihindeki ilk anlardan gelen ‘parmak izlerini’ içeren benzeri görülmemiş bir galaktik harita sunacak. Bilimdeki en büyük gizemlerden biriyle ilgili yeni ipuçlarına sahip olacağız: Evrenin büyük patlamadan sonra bir nano saniyeden daha az genişlemesini sağlayan şey nedir?”

SPHEREx yakın ve uzaktaki yüz milyonlarca galaksiyi inceleyecek, ışıklarının Dünya’ya ulaşması 10 milyar yıl sürmüştür.

Samanyolu’nda, misyon su ve organik molekülleri arayacak – bildiğimiz gibi yaşam için gerekli – yıldız fidanlıklarında, yıldızların gazdan ve tozdan doğduğu bölgelerde, ayrıca yeni gezegenlerin oluşabileceği yıldızlar etrafındaki disklerde.

Her altı ayda bir, SPHEREx Dünya uydularından ve Mars uzay aracından uyarlanmış teknolojileri kullanarak tüm gökyüzünü inceleyecektir. Görev, önceki tüm gökyüzü haritalarının renk çözünürlüğünü aşan 96 farklı renk bandında tüm gökyüzünün haritasını oluşturacak.

Ayrıca NASA’nın James Webb Uzay Teleskopuve Geniş Alan Kızılötesi Anket Teleskopu gibi gelecekteki görevlerle daha ayrıntılı çalışma hedeflerini belirleyecektir.

NASA’nın Astrofizik Araştırmacıları Programı, Eylül 2016’da yeni görevler için teklifler istedi. Dokuz teklif sunuldu ve Ağustos 2017’de daha fazla araştırma için iki görev kavramı seçildi.

SPHEREx konsept çalışması en iyi bilim potansiyelini ve en uygun geliştirme planını sundu. Misyonun baş araştırmacısı, California, Pasadena’daki California Teknoloji Enstitüsü’nden (Caltech) James Bock. Caltech, görev yükünü geliştirmek için NASA’nın Jet Propulsion Laboratory (JPL) ile birlikte çalışacak.

JPL ayrıca görevi yönetecek. Colorado, Broomfield’deki Ball Aerospace, SPHEREx uzay aracını ve görev entegrasyonunu sağlayacak. Kore Cumhuriyeti, Daejeon’daki Kore Astronomi ve Uzay Bilimleri Enstitüsü, test cihazları ve bilim analizine katkıda bulunacaktır.

Ajansın Greenbelt, Maryland’deki Goddard Uzay Uçuş Merkezi tarafından yönetilen NASA’nın Explorer programı, Astrofizik ve Heliofizik programları ile ilgili başlıca araştırmacı lider uzay bilimleri araştırmalarını kullanarak uzaya sık, düşük maliyetli erişim sağlamak için tasarlanmış ajansın en eski sürekli programıdır.

Program, 1958’de başlayan ve Dünya’nın radyasyon kemerlerini keşfeden Explorer 1 ile başlayan 90’dan fazla görev başlattı. Başka bir Explorer görevi, 1989’da başlatılan Kozmik Arka Plan Gezgini, Nobel Ödülü getirmişti.

Gökbilimciler Güneşimizde Olanlardan 10 Milyar Kez Daha Parlak Bir Parlama Gözledi…

Yazar
icerikekibi
-
0
Gökbilimciler Güneşimizde Olanlardan 10 Milyar Kez Daha Parlak Bir Parlama Gözledi…
Yeni araştırmalar yoğun bir dünya olan Kepler-107b’nin tarihinin bir noktasında bir gezegen tarafından ağır ve demir zengini bir çekirdeği geride bıraktığını gösteriyor.
Gezegensel bir çarpışma tam olarak hayal ettiğiniz kadar kötüdür. Bir asteroit etkisinin aksine, geride sadece bir krater kalmaz.
Bunun yerine, böyle büyük bir çarpışma, hayatta kalan dünyanın, daha yoğun bir çekirdeği geride bırakarak, daha hafif elementlerinin çoğundan sıyrılmasına neden olur.

Gökbilimciler, ilk defa, başka bir gezegenle feci bir çarpışmadan kurtulan bir dış gezegen keşfettiklerini düşünüyorlar. Ve 4 Şubat Nature Astronomy’deki yeni araştırmaya göre, etkinin kanıtı, özdeş olmaktan çok daha kardeşçe görünen iki ikiz ötegezegenden geliyor.

Kütle sorunları

Söz konusu gezegen çifti, Kuğu-107 sistemindeki Güneş’e benzer bir yıldızın (diğer iki gezegenle birlikte) kabaca Kuğu Takımyıldızı’nda yaklaşık 1.700 ışık yılı uzağında bulunan bir yörüngede dönüyor.

Kepler-107b ve Kepler-107c olarak bilinen bu gezegenlerin neredeyse aynı büyüklükleri vardır (her ikisi de Dünya’nın kabaca 1,5 katı yarıçapına sahiptir), ancak bir gezegen diğerinin neredeyse üç katıdır.

En içteki gezegen, Kepler-107b, Dünya’nın yaklaşık 3.5 katı, daha uzaktaki Kepler-107c ise Dünya’nın 9,4 katı büyüktür.

Bu, iç gezegen Kepler-107b’nin santimetreküp başına yaklaşık 5.3 gramlık Dünya benzeri bir yoğunluğa sahip olduğu anlamına gelirken, daha uzak olan Kepler-107c’nin santimetre küp başına yaklaşık 12.6 gramlık bir yoğunluğa sahip olduğu, yabancı dünya.

(Referans olarak, su santimetre küp başına 1 gram yoğunluğa sahiptir.) Bu şaşırtıcı yoğunluk uyuşmazlığı araştırmacıları şaşırttı. Aynı sistemdeki (ve hemen hemen aynı yörüngesel mesafedeki) eşit büyüklükteki iki ekzoplan nasıl bu kadar farklı kompozisyonlara sahip olabilir?

Neden

Tam olarak neden Kepler-107b’nin bu kadar yoğun olduğunu belirlemek için önce araştırmacılar zaten bildiklerini düşündü.

Önceki araştırmalar, yoğun yıldız radyasyonunun, atmosferi yıldızın çok yakınında oturan bir gezegenden atlatabildiğini göstermiştir.

Fakat en içteki gezegen hafif atmosferik elementlerini kaybederse, ikizinden daha yoğun olmalı, az değil. Çalışmaya göre, bu, açıkça durum böyle olmadığı için “daha ​​ışınlanmış ve daha az kütleli olan Kepler-107b gezegenini daha yoğunlaştırıyor”.

Bununla birlikte, bir gezegenin çok fazla kütle kaybedebileceği başka bir yol var: başka bir gezegenle boğularak. Ve bu tam olarak araştırmacıların Kepler-107c’nin başına geldiğini düşündüğü şey.

Araştırmacılar, yoğun gezegen Kepler-107c’nin geçmişinde belli bir noktada üçüncü, bilinmeyen bir gezegenle büyük bir çarpışma yaşadığını savunuyorlar.

Çalışma, böyle devasa bir etkinin daha hafif, silikat mantoyu Kepler-107c’den sıyrıp çok yoğun, demir açısından zengin bir çekirdeği geride bırakacağını söylüyor.

Çalışmaya göre, Kepler-107c yüzde 70 kadar demir olabilir. Kepler-107c’nin kütlesi ve yarıçapı, dev bir gezegensel etkiden beklenenin eşleşmesi nedeniyle, araştırmacılar makalelerinde ana hatlarıyla anlattıkları çarpışma senaryosunun doğru olduğuna oldukça güveniyorlar.

Ancak, hala hipotezlerini doğrulamak için çalışıyorlar. Doğru olduğu kanıtlanırsa, bu yeni bulgu güneş sistemimizin dışındaki gezegen çarpışmasının ilk kanıtı olur.

Bu NASA animasyonu, iki dünya arasındaki çarpışmanın nasıl görünebileceğini göstermekte. Gördüğünüz gibi, etkilenen gezegenin dış kabuğu yoğun bir çekirdeği geride bırakarak sıyrılıyor.

Eve daha yakın

Gökbilimciler daha önce başka bir yıldız sistemindeki dış gezegenler arasında bir çarpışma olduğunu hiç doğrulamamış olsalar da, kendi güneş sistemimizde benzer bir kozmik çökmenin meydana geldiğine dair kanıtlar buldular.

Aslında, Ay’ın oluşumuyla ilgili önde gelen bir teori, küçük bir protoplanetin dünyaya erken çarptığında oluştuğudur. Apollo misyonları tarafından iade edilen ay örneklerini analiz ederek, bilim adamları Ay kayalarının kompozisyonunun Dünya’nın mantosuna çok yakın olduğunu öğrendiler.

Ayrıca, Ay, yüksek sıcaklıklarda kaynayan uçucu elementlerden ciddi biçimde yoksundur. Birkaç başka kanıt çizgisi ile birlikte ele alındığında, bu, Ay’ın çok büyük bir cismin (kabaca Mars’ın boyutu) 4.6 milyar yıl önce, güneş sisteminin tarihinde erken saatlerde göze çarpan bir darbeyle Dünya’ya çarpması durumunda oluşmuş olabileceğini gösteriyor.

Bu karışım erimiş ve gezegenimizin çevresinde Satürn benzeri halkaları geçici olarak oluşturabilecek Dünya’nın dış katmanlarının bir kısmını yırttı.

Zamanla, atılan bu malzemenin çoğu Dünya’nın yüzeyine geri döndü, ancak yörüngede sonunda pıhtılaşıp Ay’ı oluşturan yeterli miktarda artık vardı.

Kepler-107b’nin keşfi ile gezegenin paramparça edici etkileri sadece bir bilim kurgu ipliği değil , bunun yerine bir zamanlar düşündüğümüzden çok daha sık meydana gelebilir.

Ve 2021 Mart’ında gelecek olan James Webb Uzay Teleskobu’nun uzun süredir beklenen lansmanı ile, kendilerini toplu olarak ortaya çıkarmaya başlayana kadar sadece birkaç yıl daha sürebilir, bu yüzden bizi izlemeye devam edin.

10 Milyon Galaksiyi Kapsayan Yeni Karanlık Madde Haritası

Yazar
icerikekibi
-
0
10 Milyon Galaksiyi Kapsayan Yeni Karanlık Madde Haritası
ana makale resmi
Görünmez bir gücün Evrenimiz üzerinde etkisi var. Biz onu göremiyoruz ve tespit edemiyoruz. Fakat çekimsel etkilerini gözleyebilir ve belirleyebiliriz, ışık gibi.
Sonuç? Evrenin tarihi boyunca bugüne kadarki en kapsamlı  karanlık madde haritası. Bu harita karanlık madde yapılarının önceden tahmin edilenden daha yavaş bir şekilde evrimleşmekte olabileceğini beklenmedik bir şekilde ortaya koymaktadır.
Fizik ve Matematik Enstitüsü’nden fizikçi Chiaki Hikage,  “Daha fazla veri kesinlikle haklı olduğumuzu gösteriyorsa, o zaman Standart Model ve genel görelilik teorisi hakkındaki mevcut anlayışımızdan bir şeylerin eksik olduğunu gösteriyor” dedi. 

zamanla kara maddeBeyaz çizgilerle gösterilen, galaksilerin ürettiği lenslere dayalı olarak karanlık madde haritasının (daha açık = daha karanlık madde) görüntülenmesi.  

Karanlık maddenin ne olduğunu bilmiyoruz. Bildiğimiz şey, Evrende gördüğümüz yerçekimsel etkilerin yalnızca gözlemlenebilir madde ile  açıklanamayacağıdır.

Örneğin, galaksilerin dönüş hızı, yalnızca gözlemlenebilir kütleden gelen yer çekimine bağlı olsaydı, oldukça farklı olurdu.

Yerçekiminin, yerçekimi merceklerinde gördüğümüz gibi, ışık yolunu bükebileceğini de biliyoruz. Bu etki aynı zamanda  karanlık maddeyi haritalandırmak için de kullanılabilir – bir kez görünür maddenin çekim kuvveti etkisini çıkardıktan sonra geriye kalan şey, karanlık maddenin çekim kuvvetidir.

Işıklarının bize ulaşması çok uzun sürdüğü için, onları milyarlarca yıl önce var olduklarını görüyoruz; bu, harita Evrenin geçmişinin büyük bir kısmını kapsar, astronomların milyarlarca karanlık maddenin nasıl evrimleştiğini gözlemlemelerini sağlar.

Elde edilen 3B harita, önceki araştırmaların bulgularıyla tutarlı bir biçimde evrenin karanlık maddesinin topaklı düzenini ortaya koyuyor – yapıların gelişmekte olduğu hız dışında. 

Bu yeni haritaya göre, önceki sonuçlarda tahmin edilenden daha yavaş gerçekleşiyor. Çok değil, ama garip olarak öne çıkacak kadar.

Bununla birlikte, jüri hala ne anlama geldiğine karar verdi. Standart Model’de eksik olan bir şey olduğunu gösterebilir, bu oldukça şaşırtıcı olurdu; veya verilerde istatistiksel bir dalgalanma olduğunu gösterebilir.

Bizim de öğrenmemiz biraz zaman alabilir. Ekip, bu projede 2014 yılından bu yana çalışmakta olup, sadece ilk yılın gözlemlerini veya henüz bitmemiş olan Hyper Suprime-Cam anketinin yüzde 11’ini kullanmaktadır.

Resim çekmenin 2020 yılında bir süre sonuçlanması planlanıyor. Öyleyse çok heyecanlanmayalım – hâlâ yapılacak bir sürü ana iş var.

Ama yine de merak uyandırıcı bir sonuç ve biz de nefesten nefretle daha fazla bilgi bekliyor olacağız. Hikage, “Biraz daha fazla çalışmayla daha iyi doğruluk elde edersek somut bir şey bulabiliriz” dedi. “Bu benim için büyük bir motive edici faktör.”
1...616263...6565 Sayfanın 62. Sayfası

EDİTÖR'ÜN SEÇTİKLERİ

POPÜLER MESAJLAR

POPÜLER KATEGORİLER

© Astronomi Astrofizik Gündemi - Gezegenler, Yıldızlar, Uzay