Ana Sayfa Blog Sayfa 63

Maddeden Oluşan Bir Evreni Açıklamak…

Yazar
icerikekibi
-
0
Maddeden Oluşan Bir Evreni Açıklamak…

220+ Antimatter Stok Fotoğrafları, Resimler ve Royalty-Free Görseller - iStock

Evren madde ve anti madde arasındaki büyük bir dengesizlikten oluşur. Anti madde ve madde gerçekte aynıdır, ancak karşıt yükleri vardır, yıldızlar ve diğer galaksiler dahil, gözlemlenebilir evrende neredeyse hiç anti madde yoktur.

Teoride, büyük miktarda anti madde bulunmalıdır, ancak gözlemlenebilir evrende durum öyle değildir. Norveç Bilim ve Teknoloji Üniversitesi (NTNU) Fizik Bölümünde Profesör Jens Oluf Andersen, “Biz buradayız çünkü evrendeki   daha fazla ” diyor.

Madde ve anti madde arasındaki bu büyük dengesizlik, yaşam formları da dahil olmak üzere tüm somut bir konudur, fakat bilim adamları nedenini bilememekte.

Fizik, dünyanın nasıl bağlandığını açıklamak ve anlamak için kullanır.  Standart model, bilim adamlarının aşina olduğu tüm parçacıkları tanımlayan bir teoridir.

Kuarklar, elektronlar, Higgs bozonu partikülü ve bunların birbirleriyle nasıl etkileşime girdiğini açıklar. Ancak standart model, dünyanın neredeyse yalnızca maddeden oluştuğu gerçeğini açıklayamamaktadır.

Yani henüz anlamadığımız bir şey olmalı. Anti madde ve madde birleştiğinde, yok olurlar. Eşit miktarda madde ve anti madde verildiğinde, reaksiyon tamamlandıktan sonra hiçbir şey kalmayacaktı.

How Did The Matter In Our Universe Arise From Nothing?

Neden daha fazla maddenin olduğunu bilmediğimiz sürece, başka bir şeyin de yapı taşlarının neden var olduğunu bilemeyiz.

Andersen, “Bu fizikteki çözülmemiş en büyük sorunlardan biri” diyor. Araştırmacılar buna “baryon asimetrisi” problemi diyorlar. Baryonlar, protonlar ve nötronlar dahil olmak üzere atom altı parçacıklardır.

Tüm baryonlarda, gizemli bir şekilde nadir görülen, karşılık gelen bir antibaryon bulunur. Standart fizik modeli, doğa güçlerinin birkaç yönünü açıklar.

Atomların nasıl molekül haline geldiğini açıklar ve atomları oluşturan parçacıkları açıklar. “Standart fizik modeli, bildiğimiz tüm parçacıkları içerir.

En yeni parçacık, Higgs bozonu, 2012’de CERN’de keşfedildi, Andersen diyor. Bu keşifle birlikte, önemli bir parça düştü. Ama sonuncusu değil. Standart model, evrenin geniş kısımlarını açıklamak için mükemmel çalışır, bu nedenle araştırmacılar bir şey uymadığında meraklanırlar.

Baryon asimetrisi bu kategoriye girer. Fizikçiler neden daha fazla maddenin olduğu ve dolayısıyla inkar edilemez bir şekilde var olduğumuz teorilerine sahiptir.

Andersen, “Bir teori, Büyük Patlamadan bu yana böyle olmasından kaynaklanıyor” diyor. Başka bir deyişle, madde ve anti madde arasındaki dengesizlik, başından beri aşağı yukarı var olan temel bir önkoşuldur.

Kuarklar doğanın en küçük yapı taşları arasındadır. Antikalara kıyasla kuarkların erken bir fazlası, daha büyük birimler oluşurken çoğaldı. Ancak Andersen bu açıklamayı umursamıyor.

Ask Ethan: When Were Dark Matter And Dark Energy Created? | by Ethan Siegel | Starts With A Bang! | Medium

“Biz hala bu fikirden memnun değiliz, çünkü bize pek bir şey anlatmıyor” diyor. Peki neden bu dengesizlik baştan beri mevcuttu? Neden kuarklar başlangıçta antika değerlerinden sayıca azdı?

Andersen, “Prensip olarak, standart fizik modelinde asimetri oluşturmak mümkündür – yani madde miktarı ve anti madde arasındaki fark.” Ancak iki sorunla karşı karşıyayız ”diyor.

Her şeyden önce, bilim adamları zaman içinde geriye gitmek zorunda, her şey başladığında Büyük Patlamadan hemen sonraya gitmek zorundayız – biz 10 piko saniyeden veya Büyük Patlamadan 10 ila 11 saniye sonrasını konuşuyoruz.

İkinci sorun, sıcaklıkların yaklaşık 1 trilyon derece Kelvin veya 10-15 derece olması gerektiğidir. Bu kavurucu – güneşin yüzeyinin sadece 5700 derece olduğunu düşünün.

Ne olursa olsun, baryonik meseleyi açıklamak yeterli değildir. Andersen, “Çalışamıyor. Standart modelde, yeterince sorunumuz yok” diyor.

“Sorun, Higgs alanının beklenti değerinde atlamanın çok küçük olması” diye ekliyor, sadece asgari fizik bilgisine sahip olanlar için bir avantaj. Andersen “Muhtemelen sadece sınırlama getiren hayal gücümüz değil, birçok olanak var” diyor Andersen.

Bu nedenle, bu olasılıkların standart modelle birlikte çalışması gerekir. “Aradığımız şey standart modelin bir uzantısı. Ona uyan bir şey.” Ne o, ne de diğer fizikçiler standart modelin doğru olduğundan kuşku duymazlar.

Model CERN ve diğer parçacık hızlandırıcılarda sürekli olarak test edilir. Sadece model henüz tamamlanmadı. Andersen ve arkadaşları, modelin madde ve anti madde arasındaki dengesizliğe uyması için çeşitli olasılıkları araştırıyorlar.

Son sonuçlar yakın zamanda Fiziksel İnceleme Mektuplarında yayınlandı. Andersen “Aslında,  bahsediyoruz” diyor. Onun grubu, değişen koşullar altında, buhara veya buza dönüşen su gibi, maddenin değişim süreçlerini düşünüyor.

Maddenin bir elektroweak faz geçişi (EWPT) sonucu ortaya çıkıp çıkmadığını ve Büyük Patlamadan hemen sonra bir miktar bariyer artığı oluşturduğunu da düşünüyorlar. Elektroweak faz geçişi, kabarcık oluşumu ile gerçekleşir.

Görünmeyeni Aramak : Karanlık Madde | KÖŞEBUCAK

Yeni evre biraz su kabarcıkları gibi genişler ve tüm evreni devralır. Andersen ve meslektaşları, standart modelin en basit uzantılarından biri olan “iki Higgs çiftli” modelini (2HDM) test etti.

Madde oluşturmak için doğru koşulların mevcut olduğu olası alanları araştırdılar. Andersen, “Baryon asimetrisinin nasıl yaratıldığına dair çeşitli senaryolar var.

2HDM modelini kullanarak elektirikli faz geçişini inceledik. Bu faz geçişi, evrenimizin ilk evresinde gerçekleşiyor” diyor. İşlem kaynar su ile karşılaştırılabilir.

Su 100 dereceye ulaştığında, gaz kabarcıkları oluşur ve yükselir. Bu gaz kabarcıkları, gaz fazı olan su buharı içerir. Su bir sıvıdır.

Evrenin genleştiği ve soğutulduğu bir işlem sırasında, erken evrendeki gaz fazından sıvı faza geçtiğinde, antyonlara kıyasla, baryon asimetrisi üreten bir kuark fazlası üretilir. Son fakat en az değil, araştırmacılar da matematik yapıyor.

The Law of the Formation of Matter – The Creation of the Universe (Part 1) – Apostolos Makrakis

Modellerin senkronize çalışabilmesi için, her iki modelin de aynı anda doğru olması için parametrelerin veya sayısal değerlerin sığması gerekir.

Yani iş bu parametreleri bulmakla ilgili. Fiziksel İnceleme Mektuplarındaki en son makalede, Andersen ve arkadaşları,   yaratılabileceği matematik alanı daralttı ve aynı zamanda her iki modele de karşılık geldi.

Şimdi olasılıkları daralttı. “Yeni modelin (2HDM) CERN’den zaten bildiklerimizle eşleşmesi için,  örneğin,   parametreler hiçbir şey olamaz.

Diğer taraftan, yeterli baryon asimetrisi üretebilmek için, parametrelerde de Belli bir aralıkta olmak için. Bu yüzden parametre aralığını daraltmaya çalışıyoruz.

Ama bu hala çok uzun bir süre kaldı, ”diyor Andersen. Her durumda, araştırmacılar neden biz ve diğer her şeyin burada olduğunu anlamak için yolda biraz ilerleme kaydetti.

Radyoaktif Bir Metal Sulu Dünyaların Oluşumunu Engelleyebilir…

Yazar
icerikekibi
-
0
Radyoaktif bir metal sulu dünyalarının oluşumunu engelleyebilir…

Gezegenleri oluşturan yapı taşları birleşmeden önce kuruyabildiğinden, radyoaktif alüminyum o dünyanın nemli olup olmayacağının belirlenmesinde önemli bir rol oynayabilir.

Venus, the Planet: Introduction to the Evolution of Earth's Sister Planet | Space Science Reviews

Yüksek seviyede alüminyum bulunan bölgelerde oluşan gezegenler, Dünya benzeri gezegenlere yol açan kuru malzemelerle bırakılabilirken, alüminyum gibi ortamlarda olanlar ıslak kalabilir ve okyanus dünyaları oluşturabilir.

Dünya okyanuslarının onu sulu bir gezegen haline getirdiğini düşünme eğilimindeyken, bu aslında kütlece suyun yüzde bir kısmıdır.
Evrene baktığımızda, berrak suyun kendi gezegenimizin imal ettiğinden daha yaygın olduğu açıktır. Bazı ötegezegenler kütlelerinin yarısını su olarak alabilirler.
Öyleyse, bazı gezegen sistemlerinin ıslanmasına neden olurken, diğerleri neden kurudur? Cevap alüminyum olabilir.

Tim Lichtenberg, 11 Şubat’ta Nature Astronomy’de yayınlanan yeni bir çalışmada büyük miktarda radyoaktif bir alüminyum şekli olan  Al-26’nın gezegenleri oluşturmak için çarpışan, yaklaşık 5 ila 50 mil (büyük gezegen adı verilen) boyunca büyük kayaları ısıtıp kurutabileceğini söylüyor.

Sonuç olarak, genç bir sistemin sahip olduğu alüminyum miktarı, orada ne tür gezegenlerin gelişeceğini belirleyici olabilir.

Yer ve büyüklük maddesi

Bütün yıldızlar, çakıl taşlarından kar taneciği denilen gezegene kadar olan malzemeyi ısıtma ve kurutma eğilimindedir.

Bu malzeme kar çizgisinin ötesinden, buzlu etrafta dolaşır ve gezegenlere karışır, daha sonra Güneş’e daha yakın yerlere taşsalar bile o buzu tutabilir ve sonunda suya dönüştürebilir.

Mesela, kendi Dünyamız, atmosferi altında suyun sıkışıp kalmasına neden olmuşken, Mars daha uzağa giderken suyunu kaybemiştir. Her ikisi de şimdi kar çizgisinin içinde, ancak muhtemelen daha da uzağa şekillendirildi.

Alüminyum ısıtma yalnızca belirli bir büyüklükteki gezegenler için önemlidir. Küçük çakıl taşlarında ısınmaya neden olacak kadar Al-26 yoktur.

Tam boyutlu gezegenler, atmosferlerine sahip olmak gibi diğer yöntemlerle sularına asılabilirler. Ancak alüminyum ısıtma, Güneş gezegenlerinden ne kadar uzak veya uzak olursa olsun, tüm gezegenleri şanssız boyut aralığında etkiler.

İlgili resim

Kayıp su

Eylemdeki bu etkinin güzel bir örneği TRAPPIST-1 ekoplanet sistemi olabilir. TRAPPIST-1 loş bir kırmızı cüce yıldızın etrafında dönen yedi kayalık gezegene sahiptir.

Üçünün yaşanabilir bölgede olduğu ve hepsinin suyu alabilecek kadar ılıman olduğu düşünülüyor.

Araştırmacılar hala sistemin tüm ayrıntılarını bilmiyorlar ve Lichtenberg belirsizliklerin TRAPPIST-1 gezegenlerinin çoğu için hala yüksek olduğunu belirtti.

Ancak, kütlelerinin sadece yüzde birinin sudan oluştuğu görülüyor, bu çoğu gezegen bilim insanına şaşırtıcı. Kırmızı cüceler Güneş’e kıyasla serin yıldızlardır, yani kar çizgilerinin oldukça yakın olması gerekir, bu da gezegenlerin su gibi toplanmasına izin veren çok sayıda buzlu malzeme sağlar.

Yani bu su eksikse, nedenini sormaya değer. TRAPPIST-1 başka bir şekilde garip. Herhangi bir sistemde, yıldızdan daha uzağa dönen, daha büyük yörüngelerde dolaşan gezegenlerin, buzlu malzemeyi almak için daha fazla şansı olmalıdır – kelimenin tam anlamıyla uzayda daha büyük bir devreyi dolaşırlar.

Fakat TRAPPIST-1 sisteminde gözlemcilerin gördüğü şey bu değil. Lichtenberg, “Bu, Al-26 yöntemimizin tam olarak ne olduğu, sistem genelinde bir mekanizmaya değiniyor” diyor.

Lichtenberg, alüminyum ısıtmanın güneş sistemimize veya TRAPPIST-1’in göreli kuruluğuna neden olduğuna dair bir kanıt bulunmadığını belirtti. “Bu tek yöntem değil” sistemlerin kurumasını sağlayabilir. “Ama güçlü bir tane” diyor.

10 Boyutlu Bir Evren…

Yazar
icerikekibi
-
0
10 boyutlu bir evren…
10 boyutlu bir evren
Süper sicim teorisi, evrenin aynı anda 10 boyutta var olduğunu öne sürüyor. 

Biri “farklı boyutlardan” bahsettiğinde, paralel evrenler gibi şeyleri, kendimize paralel olan, ancak işlerin ya da farklı bir şekilde gerçekleştiği alternatif gerçekleri düşünmeye meyilliyiz. Bununla birlikte, boyutların gerçekliği ve Evrenimizin düzeninde nasıl bir rol oynadıkları bu popüler görüşten oldukça farklıdır.

Boyutlar, gerçeklik olarak algıladığımızın farklı yönleridir. Bizleri günlük olarak çevreleyen üç boyutun farkındayız – evrendeki tüm nesnelerin uzunluğunu, genişliğini ve derinliğini tanımlayanları (sırasıyla x, y ve z eksenleri).

Bu üç görünür boyutun ötesinde, bilim adamları çok daha fazlası olabileceğine inanıyor. Aslında, Süper sicim Teorisinin teorik çerçevesi, evrenin on farklı boyutta var olduğunu göstermektedir. Bu farklı yönler, evreni, doğanın temel güçlerini ve içerdiği tüm temel parçacıkları yöneten şeydir.

Birinci boyut daha önce belirtildiği gibi, uzunluk ( X-ekseni) olmasıdır. Tek boyutlu bir nesnenin iyi bir açıklaması, sadece uzunluk açısından var olan ve başka hiçbir ayırt edilebilir özelliği olmayan düz bir çizgidir.

Ona ikinci bir boyut , y ekseni (veya yükseklik) eklerseniz, 2 boyutlu bir şekil (kare gibi) olan bir nesne elde edersiniz. Üçüncü boyut derinliği (z-ekseni) içerir ve tüm nesneleri alanı bir anlamda ve bir çapraz kesiti vermektedir.

Bunun mükemmel örneği, üç boyutta var olan ve uzunluğu, genişliği, derinliği ve dolayısıyla hacmi olan bir küptür. Bu üçünün ötesinde, bize hemen görünmeyen, ancak bildiğimiz gibi evren ve gerçeklik üzerinde doğrudan bir etkiye sahip olduğu algılanabilen yedi boyut vardır.

Bilim insanları dördüncü boyutun , bilinen tüm maddelerin özelliklerini herhangi bir noktada yöneten zaman olduğuna inanmaktadır. Diğer üç boyut ile birlikte, zaman içinde bir objenin pozisyonunu bilmek, evrendeki pozisyonunu çizmek için şarttır. Diğer boyutlar, daha derin olasılıkların ortaya çıktığı yerlerdir ve diğerleriyle etkileşimlerini açıklamak, fizikçiler için işlerin özellikle zorlaştığı yerdir.

Understanding A 10 Dimensional Universe
Büyük Patlama ile başlayan, evrenin zaman çizelgesi. Sicim Teorisi’ne göre, bu mümkün olan birçok dünyadan sadece biri. 

Süpersicim Teorisine göre, beşinci ve altıncı boyutlar olası dünyalar kavramının ortaya çıktığı yerlerdir. Beşinci boyuta kadar bir şey görebilseydik, kendimizden biraz farklı bir dünya görecektik, bize dünyamız ile diğer muhtemel olanlar arasındaki benzerlik ve farklılıkları ölçmenin bir yolunu verecektik.

Altıncı biz karşılaştırarak (yani büyük Patlama) bu aynı başlangıç koşullarında ile başlayan tüm olası evreni pozisyon olabilir olası dünyalar. Teoride, beşinci ve altıncı boyda ustalaşabiliyorsanız, zamanda geriye gidebilir ya da farklı geleceklere gidebilirsiniz. Yedinci boyutta , farklı başlangıç koşullarına ile başlayarak değişik dünyalara erişebilir.

Beşinci ve altıncı sırada, başlangıç ​​koşulları aynıydı ve sonraki eylemler farklıydı, burada, her şey zamanın başlangıcından farklıydı. Sekizinci boyutu daha bize sonsuz (dolayısıyla neden olarak adlandırılır sonsuz-) farklı başlangıç koşulları ve dalları üzerinden başlayan, her biri bu tür muhtemel evrenin geçmişlerine, bir düzlem verir.

Gelen dokuzuncu boyuta biz fizik ve başlangıç koşullarına tüm farklı olası yasalara başlayarak tüm olası evren geçmişlerini karşılaştırabilirsiniz. Gelen onuncu ve son boyutun , biz her şeyin mümkün ve akla gelebilecek kaplı olduğu noktaya varıyoruz. Bunun ötesinde, hiçbir şey bizim ölümcül ölümlüler tarafından hayal edilemez, bu da onu boyut olarak düşünebildiklerimizin doğal sınırlandırmasını sağlar.

Algılayamadığımız bu altı alt boyutun varlığı, Doğada Tutarlılık olması için Dize Teorisi için gereklidir. Mekanın sadece dört boyutunu algılayabildiğimiz gerçeği iki mekanizmadan biriyle açıklanabilir: ya ekstra boyutlar çok küçük bir ölçekte sıkıştırılır ya da dünyamız bir branşa karşılık gelen 3 boyutlu Yerçekiminin yanı sıra bilinen tüm parçacıkların sınırlandırılacağı (yani brane teorisi) bir alt manifoltta yaşayabilir. .

Calabi-Yau Manifold - YouTube
Ekstra boyutların varlığı, temel parçacıkların tüm iç özelliklerinin gizlendiği Calabi-Yau manifoltu kullanılarak açıklanmaktadır. 

Eğer ilave ölçüler sıkıştırılmışsa, daha sonra fazladan altı boyutta bir Calabi-Yau manifoltu (yukarıda gösterilen) şeklinde olması gerekir. Duygularımız söz konusu olduğunda anlaşılmaz olsa da, en başından beri evrenin oluşumunu yönetecekler. Bu nedenle bilim adamları, zamanda geriye doğru bakmanın, ilk evrenden ışığı yakalamak için teleskopları kullanmanın (yani milyarlarca yıl önce) neden bu ek boyutların varlığının kozmosun evrimini nasıl etkilediğini görebileceklerini düşünüyorlar.

Büyük bir birleştirici teori için olan diğer adaylar gibi – yani, Her şeyin Teorisi (TOE) – evrenin on boyuttan (veya daha fazla, kullandığınız ip teorisi modeline bağlı olarak) oluşturulduğuna dair inanç, Yerçekimi varlığına sahip standart parçacık fiziği modeli. Kısacası, evrendeki tüm bilinen güçlerin nasıl etkileşime girdiğini ve diğer olası evrenlerin kendilerinin nasıl çalışabileceğini açıklamaya çalışmaktır.

Bilim İnsanları Aurora İle İlgili Bir Gizemi Çözdü…

Yazar
icerikekibi
-
0
Bilim adamları Aurora ile ilgili bir gizemi çözdü…

Kuzey ve güney ışıklarının birbirini yansıtması gerektiğini varsaysak da, araştırmacılar bunun neden her zaman böyle olmadığını gösterdi.

Aurora Borealis over Crater Lake | Goldpaint Photography

                     Bir gölün üzerinde parlayan aurora.
Aurora (Kuzey Işıkları): Renkli, büyüleyici ve hepsinden önemlisi gizemli. Bilim adamları bu dans eden ışıkları üretmek için yüklü parçacıkların atmosferimizle nasıl etkileşime girdiğinin arkasındaki temel fiziği anladılar.
Ancak, auroraların ne zaman, neden ve nasıl göründüğü konusundaki daha olayın mekaniği henüz çok iyi anlaşılmadı.

Özel gizem; kuzey ve güney ışıklarının araştırmacıların beklediği gibi eşleşmemeleridir.

Bilim adamları yıllarca, aurora borealis ve aurora australis’in birbirlerini yansıtacağını varsaydılar. Yani, Kuzey Kutbu ve Antarktika Çemberleri’ndeki insanlar, konumlarının doğru olması halinde benzer bir gösteri göreceklerdi.

Ancak son araştırmalar bunun böyle olmadığını göstermiştir. Ve şimdi Norveç’teki Bergen Üniversitesi’nden bilim adamları tarafından yönetilen bir ekip onların bir cevabı olduğunu düşünüyor.

Balondaki Yaşam

Gezegenimizin demir çubukların etrafında hareket eden klasik çubuk mıknatıs gibi geniş manyetik alanını hayal ederseniz, Dünya’nın yüzeyden dönen ve karşı yarım küre içinde dönen bir dizi simetrik manyetik çizgiye sahip olmasını beklersiniz.

Fakat bu zihinsel simülasyon tek bir şeyi dışlıyor – güneş rüzgarı. Sık görmüyoruz, ama bir balonun içinde yaşıyoruz.  Dünya’nın çekirdeğindeki erimiş metal okyanusu gezegenimizi görünmez bir şekilde uzaya kadar uzayan bir manyetik enerji denizine güç veren dev bir mıknatısa dönüştürüyor.

Bu da iyi bir şey. Güneşimiz gezegenimizden geçen sürekli yüklü yüklü parçacıklardan kaçar. Manyetik alanları görebilseydik, Dünya manyetik enerjinin selinde minik bir ada gibi görünürdü.

Manyetik alanımız güneş rüzgâra karşı bastırıyor ve onu gezegenden geçiriyor. Bu tehlikeli kozmik radyasyonun yüzeye ulaşmasını engeller ve güneş fırtınalarından kaynaklanan elektromanyetik enerji dalgalanmalarına karşı tampon görevi görür.

Earth's magnetic field: Explained | Space

             Dünya’nın manyetik alanının bir gösterimi.
Fakat bu koruyucu kalkan güneş rüzgârı baskısı altında bükülür ve deforme olur, gezegenin gün batımından içeri doğru ezilir ve manyetik alanı gece kenarındaki uzun bir kuyruğa doğru uzatır.
Aynı zamanda sürekli hareket halinde: Güneş rüzgârının manyetik enerjisi sürekli olarak gezegenimizin alanından çizgileri ayırıyor ve kutuplarla üzerinden tekrar birbirlerine döndükleri kuyruklara doğru büküyor.
Arada, arada bir plazma bloğunu sıkıştıracak yüklü parçacıkların bir cebi vardır. Bu plazma kabarcıkları bazen arkamızda kalıyor, ama aynı zamanda Dünya’nın manyetik zırhında pırıltıları bulduğu Dünya’ya geri çekilebiliyorlar.

Bu çeşit Aşil Topuğu, ilmek alan çizgilerinin bir bölümünü kuran kutuplara oturur ve plazma atmosfere sızabilir.

Bu yüksek hızlı, enerjik parçacıklar gezegenin üzerinde yüzen moleküllere çarptığında, genellikle onları yanardöner, kıvrımlı ışık göz kamaştırıcı bir duşu bırakacak kadar heyecanlandırırlar. Onlara aurora diyoruz ve genellikle Kuzey ve Güney kutuplarına yakın görünüyorlar.

Üfle, güneş rüzgarı, üfle

Yine de, auroraların ortaya çıkmasına neden olan görünmez manyetik dansı anlamak zor. Bilim adamları roket testleri 20. yüzyılın ortalarında üst atmosfere ulaşmalarını sağlayıncaya kadar dünyanın manyetik alanının pek çok yönünü bile bilmiyorlardı.

Ayrıca manyetik alanımızı üstümüzden büken, yırtan ve yeniden düzenleyen kozmik güreş maçını izlemek ve modellemek hala zor.

İşte kuzey ve güney ışıkları arasındaki farkların gizemine geri dönüyoruz.
Norveçli araştırmacılar, Ocak ayında Jeofizik Araştırma Dergisi: Uzay Fiziği dergisinde yayınlanan bir makalede, güneş rüzgârının her zaman Dünya’yı doğrudan vurmadığı gerçeğine iniyor.
Güneş ve Dünya’nın dönüşü nedeniyle, bu parçacıkların akışı bazen bir açıyla ortaya çıkar ve önden ayrılarak arkada yeniden birleşerek Dünya’nın manyetik alan çizgilerini büker.
Bu olduğunda, eğik bir manyetik alan elde ederiz. Eğik olduğu için, manyetik alan, auroraların yerlerini birbirinden merkezden uzaklaştıracak ve şekillerini bükecektir.
Zamanla, alanın kendini belirlediği gibi olması gereken yere geri dönecekler. Fizikçiler için, onları uzun süre şaşırtan bir olguyu açıklamak için atılmış bir adım. Ama bu hepimiz için de iyi bir haber.
Bazen, olağan dışı derecede yoğun bir güneş rüzgarı patlaması olan güçlü bir güneş fırtınası, telekomünikasyon ekipmanının yörüngesinde ve yüzeyinde hasar görmesine yetecek kadar manyetik alanımızı deforme edebilir ve belki de nüfuz edebilir.
Kayıtlardaki en güçlü güneş fırtınalarından biri olan 1859’daki Carrington Etkinliği, telgraf makinelerinden sıçrayan kıvılcımlar gönderecek kadar elektromanyetik enerji topladı.
Bugün, böyle bir olay gezegendeki güç şebekelerini azaltacaktır. Dünya’nın manyetik alanına yönelik araştırmanın arkasındaki motivasyonun bir kısmı, anormal derecede güçlü bir parlama durumunda nasıl davranabileceğini daha iyi anlamaktır.
Bükülecek mi, kırılacak mı? Enerji nasıl dağıtılabilir? Son çabalarıyla, Norveçli araştırmacılar bizi kesin olarak bilmeye bir adım daha yaklaştırdılar.

Meraklı Sharp Dağı eteklerinde çarpıcı bir panorama yakaladı…

Yazar
icerikekibi
-
0
Meraklı Sharp Dağı eteklerinde çarpıcı bir panorama yakaladı…
Video: Curiosity rover captures 360-degree panorama of Mount Sharp on Mars, showing changing landscape: Digital Photography Review
Meraklı Mars gezicisinin Sharp Dağı’nın alt yamaçlarında görüntülediği 360 derecelik panoramanın küçük bir bölümü. 

Henüz Mars’ın üzerinde duramazsınız – ama NASA’nın Meraklı gezgincisi şimdi 5.5 kilometrelik (18.000 fit) yüksekliğindeki Höyük Dağı’nın yamaçlarını keşfettiği için nasıl göründüğüne dair bir fikir edinebilirsiniz.

Meraklı kısa bir süre önce Vera Rubin Ridge’in üzerinde bir yıl süren bir zaman geçirdi ve şu anda yakındaki takma adı Glen Torridon olan bir çukuru hedef alıyor, burada filosilikatlar, suda oluşan kil mineralleri gördü.

NASA’nın Jet Propulsion Laboratory’deki Merak Projesi Bilim Adamı Ashwin Vasavada, “Daha önce ıslak bir ortamı belirtmenin yanı sıra, kil moleküllerinin organik molekülleri yakaladığı ve koruduğu bilinmektedir” dedi.

“Bu, bu alanı özellikle umut verici kılıyor ve ekip zaten bir sonraki sondaj sahası için alanı araştırıyor.” Vera Rubin Ridge’den ayrılmadan önce, Meraklı, 360 derece çevreleyen bir panorama elde etmek için bir araya getirilebilen Mastcam kamerasıyla 122 görüntü topladı (burada 230 megabaytlık bir sürüm ).

Görünüm Glen Torridon ve Sharp Dağı’nın üst kısımlarını, gezici alt yüzey örneklerini, Gale Krateri’nin tabanını ve uzak duvarının bir bölümünü topladığı sondaj deliklerini gösteriyor.

Bir yıllık bir çalışmadan sonra Evan, araştırmacılar, Vera Rubin Ridge’in ilk etapta nasıl oluştuğunu birleştirerek, etrafındaki ana kayaya kıyasla erozyona karşı koyamadılar. Meraklı, sırtın eski bir gölün dibine yerleşen ve hematitin yanı sıra uzak geçmişte suyun varlığına işaret eden kristallerin varlığını doğrulayan çökeltilerden oluştuğunu gösterdi.

Ancak işaretler yamalar halinde bulundu, bu da yeraltı suyunun sırtın bazı kısımlarını diğerlerinden farklı olarak etkilediği yönündeki spekülasyonlara yol açtı. Bunun da ötesinde, Meraklı’ın bulduğu hematit imzalar mutlaka yörüngeden toplanan verilere dayanarak haritaları eşleştirmedi.

Meraklı bilim ekibi üyesi Abigail Fraeman, “Sürprizlerimizden adil bir pay aldık” dedi. “Daha önce sahip olduklarımızdan daha farklı bir bakış açısı ile ayrılıyoruz.” Meraklı Ağustos 2012’de Gale Krateri’nin dibine indi. Yaklaşık bir Marslı yıl – 687 Dünya günü – daha sonra gezici sonunda Sharp Dağı’nın tabanına ulaştı ve daha düşük yamaçlarını keşfetmeye başladı.

Kuyrukluyıldız Y1 Iwamoto Şubat Ayında Öne Çıkıyor…

Yazar
icerikekibi
-
0
Kuyrukluyıldız Y1 Iwamoto Şubat Ayında Öne Çıkıyor…

Her yıl bir avuç amatör gökbilimci, dürbünle kuyrukluyıldız keşfediyor ve 2019’un ilk Kuyrukluyıldızı C / 2018 Y1 Iwamoto iyi bir görünümle geliyor.

Bu kuyrukluyıldız Japon amatör Masayuki Iwamoto tarafından 18 Aralık gecesi Keşfedildi. Gözlem aygıtlarının gelişmesiyle önümüzdeki yıllarda bu keşiflerin artacağı kuşkusuz.

En son PanSTARRS veri dökümünde kaç tane gizli kuyruklu yıldız ve asteroid gizlendiğini merak konusu. Kuyruklu Yıldızı Seyri Kuyrukluyıldız Y1 Iwamoto’nun görüntüsünü elverişli kılan şey, Dünya’ya nispeten yakın geçişli olması.

Kuyruklu yıldız ekliptik düzlemine göre 160 derecelik yüksek bir yörünge eğimine sahip ve 7 Şubat gecesi Dünya’nın yörüngesine sadece 0.282 AU (Astronomik Birim, Dünya-Güneş mesafesi)) uzaklıkta Güneş’e en yakın noktaya ulaşacak.

Sadece beş gün sonra Dünya’ya en yakın konumda olacak. Kuyrukluyıldız Y1 Iwamoto 1.371 yıllık bir yörüngeye sahip, bu da 3390 yılında iç güneş sistemine geri dönecek demek.

Kuyrukluyıldız, 2010 VZ98’in afelionuna yakın, Aşırı Trans-Neptün Nesneleri aleminde Kuiper Kemerinin çok ötesinde, 245 AB’e (AB:Güneş Dünya arasındaki uzaklık) ulaşıyor.

İç güneş sisteminden geçen son geçişi MS 648 yılı civarındaydı fakat kayıt yok. Acaba teleskobun icadından önce insan gözünden kaç kuyruklu yıldız kaçmıştır?

Kuyrukluyıldız C / 2018 Y1 Iwamoto’nun 2019 yılının başlarında iç güneş sisteminden geçişi.

2019: Kuyrukluyıldızın Beklentileri Şubat 2019’un başlarında  Y1 Iwamoto’nun, Aslan takımyıldızına doğru yol aldığını görüyoruz.

Kuyruklu yıldız, şafakta Güney Batı ufkunun 30-40 derece üzerinde, Şubat ortalarında yerel olarak sabah 4 civarında yerel 30 derece kuzey enleminden görüldüğü gibi güneye doğru en yüksek 40-50 derece yüksekliğe ulaşacak.

13 Şubat tarihinde en yakın 0.304 AU ya da 28300000 mil (45,5 milyon kilometre) uzaklıkta.

Y1 Iwamoto’nun 2019’dan şu anki öngörülen ışık eğrisi. Siyah noktalar gerçek gözlemleri temsil ediyor. Seiichi Yoshida’nın Parlak Kuyrukluyıldızlar hakkındaki Haftalık Bilgisinden uyarlanmıştır .

Kuyrukluyıldız Y1 Iwamoto zaten +7 kadir parlaklığında ve tahminlerin ilerisinde parlıyor. İşte kuyrukluyıldız için, Şubat ve Mart 2019’un en yoğun ayları boyunca bir dans kartı. 

 C / 2018 Y1 Iwamoto’nun 28 Şubat’taki yolu. 

Şubat 7- Güneşten gelen 1.282 AU’da perihelion’a ulaşır. 8- Göksel ekvatoru kuzeye doğru geçer. 9- Aslanı geçer ve kuzeyde tutulur.

10-Aslan Üçlüsünden beş derece geçer. 11-  M95, M96 ve M105’in yanına geçer. 12- Parlak yıldız Regulus’tan (Alpha Leonis) 3 derece ve +3.5 büyüklükteki yıldız Eta Leonis’in yanından geçer. 13- 0,304 AU mesafeden Dünya’ya en yakın yaklaşım, muhaliflere ulaşır.

14- Gökada NGC 2903’ün yanından geçer . 15- Takımyıldızına Yengeç Kanserine geçiyor. 16- Arı kovanı küme Messier 44’ten 7 derece geçer. 17- İkizler İkizlerinin takımyıldızına geçiyor.

19- Parlak yıldız Castor’un yanından geçer. 21- +3.6 büyüklüğünde yıldız Theta Geminorum’un yanından geçer. 22- Savaşçı Auriga’nın takımyıldızına geçer. 28- Açık Küme M36 ve M38 arasında geçiş yapar.

C / 2018 Y1 Iwamoto, parlak yıldız Castor’a 18 Şubat gecesi yaklaşıyor.

1- Galaktik düzlemi güneye doğru geçer. 16-Takımyıldızına Kahraman Perseus ile geçer. 30- +10 kadirin altına geri düşer.

Dürbünler, +10 büyüklüğünden daha parlak olan kuyruklu yıldızları süpürmek için tercih ettiğimiz optiklerdir ve kuyruklu yıldız arayışınızda karanlık gökyüzü aradığınızdan emin olun.

Gözlemciler zaten Y1 Iwamoto için küçük bir sivri kuyruk rapor ediyorlar. Kuyruklu yıldızın Şubat ortasındaki karşıtlığı geçtiği ve toz kuyruğunu batıdan doğuya doğru geri atmaya başladığı gibi, Dünyevi görüş noktamızdan yavaş bir hareket “kuyruk çevirme” yaptığını görebiliriz.

Elbette 2019 yılında Astronomi için harika bir başlangıç. Ve Kuyrukluyıldız 46P Wirtanen’i unutmayalım, gidiyor ama 2018-2019 yılındaki görünüşünden tamamen vazgeçmiyor.

Ve sonraki yüzyılın Büyük Kuyrukluyıldızı. Pekala, dışarıda, robotik (veya belki de amatör) gözlemcinin onu izlemesini bekliyor.

Gökbilimciler Yeni doğan Bir Yıldızın Çevresinde Organik Moleküller Gözledi…

Yazar
icerikekibi
-
0
Gökbilimciler Yeni doğan Bir Yıldızın Çevresinde Organik Moleküller Gözledi…
ana makale resmi
ALMA ile çekilen V883 Ori’ın renkli görüntüsü. (ALMA (ESO / NAOJ / NRAO), Lee ve diğerleri)

Gökbilimciler, Dünya’dan 1300 ışık yılı uzaklıkta bulunan yeni doğan bir yıldız sayesinde, Evrenin organik yapı taşlarından bazılarına gerçekten özel bir bakış attı.

Genellikle bu kar çizgisi, düzgün bir şekilde görmemiz için yıldıza çok yakın bölgededir, ancak V883 Ori civarında, teleskoplarımızın gerçekten içine girebileceği tatlı bir noktaya, özellikle de Atacama Büyük Milimetre / submillimetre Array veya ALMA’ya çarptı.

ALMA ve V883 Ori’ın bulunduğu belirli büyüme aşaması sayesinde, bilim adamları metanol, asetaldehit, metil format, asetonitril ve aseton dahil karmaşık organik molekülleri tespit edebildiler. yıldız kar 2

                Sanatçının V883 Ori gökcismi çizimi.
Japonya’daki Tokyo Üniversitesi’nden Yuri Aikawa, “Kayalık ve buzlu gezegenler katı malzemeden yapıldığı için, katıların disklerdeki kimyasal bileşim özel bir önem taşıyor” diyor.
“Bir patlama, yeni süblimasyonları ve dolayısıyla katıların kompozisyonunu araştırmak için eşsiz bir şanstır.”
Bu organik kimyasalların erken evrelerini başka bir yerde bulmak bize Güneş’in doğuşundan, bugün Dünya’da gördüğümüz zengin hayat çeşitliliğine kadar, yakın evrimleri hakkında daha fazla şey öğretebilir.

Uzayda özellikle kuyruklu yıldızlarda bu moleküllerin birçoğu var, ancak tespit etmek ve gözlemlemek zor olabilir. V883 Ori bize yıldızlardan normalde olacağından yaklaşık 10 kat daha fazla iterek bize özel bir fırsat sunuyor.

Yeni doğan yıldızların etrafındaki bu enkaz disklerinin etrafındaki kar çizgileri genellikle tozla kaplanır ve ALMA’nın ulaşamayacağı yerin ötesinde olup bitenleri gizler.

Güney Kore’deki Kyung Hee Üniversitesi araştırmacılardan biri Jeong-Eun Lee, “Şu andaki teleskoplara sahip birkaç astronomik birimin (AU) ölçeğinde bir diski görüntülemekte güçlük var” diyor.

“Bununla birlikte, bir patlama patlayan yıldızın çevresinde buz, diskin daha geniş bir alanında erir ve moleküllerin dağılımını görmek daha kolaydır.”

Bu patlamalar tipik olarak yaklaşık 100 yıl sürer, bu nedenle elimizden geldiğince fazla gözlem yapmak için biraz zamanımız var.

V883 Ori’da toplanan veri gökbilimcileri, bu belirli organik molekül türlerini ve yıldız sisteminde oluşan genç gezegenlerde bıraktıkları işareti araştırmak için FUors’a dönebileceğimizi gösteriyor.

Philae sondası yakın zamanda Comet 67P / CG’de bu organik moleküllerin bazılarını bulabildi, ki bu da bize yaşamın gezegenimizde ilk nasıl başladığı hakkında daha fazla ipucu verdi. Lee, “Karmaşık organik moleküllerin yaşamın yapı taşları olarak dağıtılmasıyla ilgileniyoruz” diyor.

Araştırmacılar, Güneş’in temel sabiti için yeni bir kanıt buldu…

Yazar
icerikekibi
-
0
Araştırmacılar, Güneş’in yeni bir temel sabiti için kanıt buldu…

Güneş’in koronası – en dıştaki atmosfer katmanı. 

Northumbria Üniversitesi’nde yapılan yeni bir araştırma, güneşin manyetik dalgalarının şu anda inanıldığından farklı davrandığını ortaya koyuyor.

Alfvénic dalgalar olarak bilinen bu manyetik dalgalar, güneşin ve güneş sisteminin etrafındaki enerjinin taşınmasında çok önemli bir rol oynar.

Dalgaların daha önce güneş yüzeyinden kaynaklandığı, kaynar hidrojenin 6.000 dereceye ulaştığı ve güneşin manyetik alanını sorguladığı düşünülmüştü.

Bununla birlikte, araştırmacılar, manyetik dalgaların, güneşin içinden sızan ses dalgaları tarafından atmosferde daha yüksek reaksiyona girdiğini ya da heyecanlandığını kanıtlamıştır.

Ekip, ses dalgalarının manyetik dalgalar üzerinde belirgin bir işaret bıraktığını keşfetti. Bu işaretleyicinin varlığı, güneşin tüm koronasının, ses dalgalarına yanıt olarak kolektif bir şekilde sallanması anlamına gelir.

Bu, çok net bir frekans aralığında titremesine neden oluyor. Yeni keşfedilen bu işaretleyici korona boyunca bulunur ve incelenen 10 yıllık zaman zarfında tutarlı bir şekilde bulunurdu.

Bu, güneşin temel bir sabitidir – ve potansiyel olarak diğer yıldızların temel sabiti olabilir. Bu nedenle, bulgular, manyetik enerjinin yıldız atmosferlerinde nasıl aktarıldığı ve kullanıldığı hakkındaki fikirlerimiz için önemli sonuçlara sahip olabilir.

Dr Richard Morton,  Northumbria Üniversitesi’nde kıdemli öğretim görevlisi baş yazarı, şöyle konuştu: “Böyle bir ayırt edici işaretleyici keşif – güneşin potansiyel yeni sabiti – çok heyecan verici.

Daha önce hep  düşünmüşümdür.  yüzeydeki hidrojen tarafından uyarılır, ancak şimdi bu   tarafından uyarıldıklarını gösterdik.

Bu, eşsiz imza altındaki tüm yıldızların davranışlarını incelemek ve sınıflandırmak için yeni bir yol açabilir. Bunu, diğer yıldızlarda da aramaya gidebiliriz.

“Güneşin koronası yüzeyinden yüz kat daha sıcaktır ve Alfvénic dalgalarından kaynaklanan enerjinin koronayı yaklaşık bir milyon dereceye ısıtmaktan sorumlu olduğuna inanılmaktadır.

Alfvénic dalgalar aynı zamanda güçlü güneş enerjisini ısıtmak ve hızlandırmaktan sorumludur. Güneş sisteminden geçen güneşten esen rüzgar.

Bu rüzgarlar, saatte yaklaşık bir milyon mil hızla seyahat ederler. Ayrıca yıldızların ve gezegenlerin atmosferini etkiler, kendi manyetik alanlarına etki ederler ve aurora gibi olaylara neden olurlar.

“Morton şunları ekledi: “Kanıtlarımız güneşin iç akustik salınımlarının manyetik Alfvénic dalgalarını heyecanlandırmakta önemli bir rol oynadığını gösteriyor. Bu, dalgalara farklı özellikler verebilir ve daha sıcak ve daha hızlı güneş rüzgarları.”

Morton ve Profesör McLaughlin şu anda NASA’nın Yüksek Çözünürlüklü Koronal Görüntüleyici Hi-C tarafından çekilen güneş görüntülerini analiz etmek için NASA ile birlikte çalışıyor.

Uzaylılar Bizim Düşündüğümüzden Daha Fazla Bize Benzeyebilir…

Yazar
icerikekibi
-
0
Uzaylılar Bizim Düşündüğümüzden Daha Fazla Bize Benzeyebilir…
Why These Scientists Fear Contact With Space Aliens
Bir uzaylı hayal et. Bu resimler, uzaylıları düşünürken hayal edebileceğimiz farklı adaptif karmaşıklık seviyelerini temsil ediyor. (a) Belirgin bir tasarıma sahip olmayan, basit bir kopya molekül. Bu, doğal seçilimden geçebilir veya olmayabilir. 

Hollywood filmleri ve bilim kurgu edebiyatı, uzaylıların insanlardan çok farklı, diğer dünyasal, canavar benzeri varlıklar olduğuna inanıyor.

Ancak yeni araştırmalar, karasal olmayan komşularımızla ilk başta düşündüğümüzden daha fazla ortak noktaya sahip olabileceğimizi gösteriyor.

Uzaylıların potansiyel olarak  gibi insanları şekillendiren aynı süreçler ve mekanizmalar tarafından şekillendirildiğini gösterirler.

Teori, yabancı  biçimlerinin doğal seçilimden geçtiği ve zaman içinde daha titiz ve güçlü olmaya gelişen bizim gibi olduğu argümanını destekler.

Oxford Zooloji Bölümünde bir araştırmacı olan Sam Levin, “Astrobiyologlar için (evrende hayatı inceleyenlerin) temel bir görevi, dünya dışı yaşamın nasıl bir şey olabileceğini düşünmektir.”

Fakat uzaylılar hakkında tahminlerde bulunmak zordur. Hayattan bir örneğe sahip olmak – Dünyadaki yaşam – ondan ileri sürmek için…

Astrobiyoloji alanındaki geçmiş yaklaşımlar büyük ölçüde mekanikti, Dünyada gördüklerimizi ve uzaylılar hakkında öngörülerde bulunmak için kimya, jeoloji ve fizik hakkında bildiklerimizi öğrendik.

“Makale, Dünya’nın detaylarından bağımsız tahminler yapmak için evrim teorisini kullanan alternatif bir yaklaşım. Bu, faydalı bir yaklaşımdır, çünkü  silikon bazlı yabancılar için geçerli olacaktır.”

Örneğin nitrojen solumak. “Bu yabancı doğal seçim fikrini bir çerçeve olarak kullanan ekip, dünya dışı evrimi ve uzayda nasıl karmaşıklığın ortaya çıkacağını ele aldı.”

Aliens May Exist And Look Just Like Humans: UK Scientist

Uzayda büyük geçişler: ‘The Octomite’. Her alt seviye varlık koleksiyonunun, çatışmanın etkili bir şekilde ortadan kaldırılacağı şekilde evrimsel çıkarları hizaladığı bir varlık hiyerarşisini içeren karmaşık bir uzaylı. 

Dünyadaki türlerin karmaşıklığı, büyük geçişler olarak bilinen bir avuç olayın sonucu olarak artmıştır. Bu geçişler, bir grup ayrı organizma daha yüksek seviyeli bir organizmaya evrimleştiğinde gerçekleşir – örneğin hücreler çok hücreli olduğunda.

Hem teori hem de ampirik veriler, büyük geçişlerin gerçekleşmesi için aşırı koşulların gerekli olduğunu göstermektedir.

Bu makale aynı zamanda karmaşık uzaylıların biyolojik yapıları hakkında özel tahminlerde bulunur ve nasıl görünebilecekleri konusunda bir dereceye kadar fikir vermekte. Sam Levin şunları ekledi: “Hala uzaylıların iki ayak üzerinde mi yürüyeceğini veya büyük yeşil gözlere sahip olup olmayacağını söyleyemiyoruz.

Ancak  uzaylıların nasıl olacağını anlamaya çalışmak için benzersiz bir ek araç sunduğuna inanıyoruz ve bazı örnekler gösterdik.”

“Uzaylıların büyük geçişlerden geçtiğini tahmin ederek – ki bu,  türlerde karmaşıklığın nasıl ortaya çıktığını , bizim gibi görünmelerini sağlayacak evrim için bir öngörülebilirlik seviyesi olduğunu söyleyebiliriz.”

“İnsanlar gibi, onların da bir  üretmek için işbirliği yapan bir varlık hiyerarşisinden oluştuğunu tahmin ediyoruz. Organizmanın her düzeyinde çatışmayı ortadan kaldırmak, işbirliğini sürdürmek ve organizmanın çalışmasını sağlamak için mekanizmalar olacak.”

Bu mekanizmaların ne olacağına dair bazı örnekler bile sunabiliriz. “Sadece galaksimizde yüzlerce yaşanabilir gezegen var potansiyel var. Dünyada yalnız olup olmadığımızı söyleyemeyiz, ancak yalnız değilsek, cevap vermek için küçük bir adım attık. komşularımız gibiler.”

Negatif Kütleli Tuhaf ‘Karanlık Sıvı’ Evrene Egemen Olabilir…

Yazar
icerikekibi
-
0
Negatif kütleli tuhaf ‘karanlık sıvı’ evrene egemen olabilir…

Utanç verici, ancak astrofizikçiler ilk kez itiraf ettiler.

En iyi teorik modelimiz evrenin sadece% 5’ini açıklayabilir. Kalan% 95’i neredeyse tamamen görünmez, bilinmeyen maddeden, karanlık enerji ve karanlık madde olarak adlandırılır.

Dolayısıyla, gözlemlenebilir evrende milyarlarca trilyon yıldız olmasına rağmen, bildiğimiz madde aslında son derece nadirdir.

İki gizemli karanlık madde, yalnızca yerçekimi etkilerinden çıkarılabilir. Karanlık madde görünmez bir malzeme olabilir, ancak çevreleyen maddeye ölçebileceğimiz çekim kuvveti uygular.

Karanlık enerji, evrenin hızlanan bir hızla genişlemesini sağlayan itici bir kuvvettir. İkisi her zaman ayrı fenomenler olarak kabul edildi. Negatif kütleler, bir tür negatif yerçekimine sahip olan ve etraflarındaki diğer tüm malzemeleri iten varsayımsal bir madde şeklidir.

Bilinen pozitif kütle maddesinden farklı olarak, eğer negatif bir kitle itildiyse, sizden uzağa değil, size doğru hızlanır. Negatif kitleler kozmolojide yeni bir fikir değildir.

Tıpkı normal madde gibi, negatif kütle parçacıkları evren genişledikçe daha fazla yayılır – bu da itici güçlerinin zamanla zayıflayacağı anlamına gelir.

Bununla birlikte, çalışmalar evrenin hızlanan genişlemesini sağlayan gücün durmaksızın sabit olduğunu göstermiştir. Bu tutarsızlık daha önce araştırmacıları bu fikri bırakmaya yönlendirmiştir. Karanlık bir sıvı varsa, zamanla incelmemelidir.

Yeni çalışmada, negatif kitlelerin sadece var olmalarına değil, sürekli olarak yaratılmalarına izin vermek için Einstein’ın genel görelilik teorisinde bir değişiklik yapmak gerekir.

“Maddi yaratım” hali hazırda Sabit Devlet modeli olarak bilinen Büyük Patlama’ya alternatif bir teoriye dahil edildi . Ana varsayım, (pozitif kütle) maddenin, evren genişledikçe materyali doldurmak için sürekli yaratıldığıydı.

Şimdi bunun kanıt olduğunu gözlemsel verilerden biliyoruz. Bununla birlikte, bu, negatif kütle maddesinin sürekli olarak yaratılamayacağı anlamına gelmez.

Bu varsayım karanlık sıvının asla çok ince bir şekilde yayılmadığını gösteriyor. Bunun yerine tam olarak karanlık enerji gibi davranır.

Aynı zamanda karanlık maddenin fiziksel doğasını da açıklayabildiğini görmek için bu varsayımsal evrenin 3D bilgisayar modeline göz atmak gerekir. 

Galaksilerin, modellerimizin öngördüğünden çok daha hızlı döndüğünü açıklamak için karanlık bir madde getirildi. Bu, kendilerini birbirlerinden dönmelerini engellemek için görünmeyen bazı ek maddelerin mevcut olması gerektiği anlamına gelir.

Model, karanlık sıvının etrafındaki itici kuvvetin bir galaksiyi bir arada tutabildiğini gösteriyor. Pozitif kütle galaksisinden gelen ağırlık, her yönden negatif kütleleri çeker ve negatif kütle sıvısı galaksiye yaklaştığında, sırayla uçmadan daha yüksek hızlarda dönmelerini sağlayan galaksiye daha güçlü bir itici kuvvet uygular.

Bu nedenle basit bir eksi işaretinin fizikteki en uzun süredir devam eden problemlerden birini çözebileceği anlaşılmaktadır.

Evren gerçekten bu kadar garip mi?

Biri, bu sesin biraz uzaklaştığını iddia edebilir. Fakat negatif kitleler tuhaf olsalar da, sandığınızdan çok daha az gariptirler.

Yeni başlayanlar için, bu etkiler sadece bize özgü ve tanıdık gelmeyebilir, çünkü biz olumlu kitlelerin egemen olduğu bir bölgede yaşıyoruz.

Fiziksel olarak gerçek olsun ya da olmasın, negatif kütleler zaten çok sayıda alanda teorik bir role sahiptir. Sudaki hava kabarcıkları negatif bir kütleye sahip olarak modellenebilir. Son laboratuvar araştırmaları, negatif kütleleri olsaydı, aynen olduğu gibi davranan parçacıklar üretti.

Fizikçiler zaten negatif enerji yoğunluğu kavramıyla rahatlar. Kuantum mekaniğine göre, boş alan, yerlerinde negatif olabilen dalgalı arkaplan enerjisinden oluşan bir alandan oluşuyor – dalgalara ve varlığa giren sanal parçacıklara yol açıyor.

Bu, laboratuarda ölçülebilen küçük bir güç bile yaratabilir. Yeni çalışma, modern fizikteki birçok problemin çözülmesine yardımcı olabilir. Bizim olan Sicim kuramı, birleştirmeyi en iyi umut evrenin Einstein’ın teorisi ile kuantum dünyasının fiziği, şu anda gözlemsel kanıtlarla uyumsuz olarak görülüyor.

Bununla birlikte, sicim teorisi, boş uzayda enerjinin negatif olması gerektiğini, bu da negatif kütleli koyu bir akışkan için teorik beklentileri desteklemektedir.

Dahası, hızlandırıcı bir evrenin keşfi arkasındaki ekip şaşırtıcı bir şekilde negatif bir kitlesel kozmoloji için kanıt saptadı, ancak bu tartışmalı bulguları “fiziksel olmayan” olarak yorumlamanın makul tedbirini aldı.

Teori aynı zamanda evrenin genişlemesini ölçme problemini de çözebilir. Bu, Hubble-Lemait Yasası ile daha uzak galaksilerin daha hızlı bir şekilde uzaklaştığı gözlemini açıklar. Hız ve galaksinin mesafesi arasındaki ilişki “Hubble sabiti” tarafından belirlenir, ancak bunun ölçümleri değişmeye devam etmiştir.

Bu kozmolojide bir krize yol açmıştır . Neyse ki, negatif bir kitlesel kozmoloji, Hubble’ın “sabitinin” zaman içinde değişmesi gerektiğini matematiksel olarak öngörüyor. Açıkçası, bu garip ve sıradışı yeni teorinin bilimsel dikkatimizi hakettiğine dair kanıtlar var.

Buradan nereye

Kozmoloji alanının yaratıcısı Albert Einstein, Stephen Hawking de dahil olmak üzere diğer bilim insanlarıyla birlikte negatif kitleler düşündü.

Aslında, 1918’de Einstein, genel görelilik teorisinin onları içermek için değiştirilmesinin gerekebileceğini bile yazdı . Bu çabalara rağmen, negatif bir kitlesel kozmoloji yanlış olabilir.

Teori, şu anda açık olan birçok soruya cevap veriyor gibi görünüyor; bilim adamlarının – kesinlikle haklı olarak – şüpheli olacakları.

Ancak, genellikle uzun süredir devam eden sorunlara cevaplar veren fikirlerin başında gelir. Güçlü biriken kanıtlar şimdi bu olağandışı olasılığı göz önünde bulundurmamız gerektiği noktasına geldi.

Şimdiye kadar inşa edilecek en büyük teleskop – Kare Kilometre Dizisi (SKA) – evrenin tarihi boyunca galaksilerin dağılımını ölçecektir.

SKA’yı gözlemlerini hem negatif kütle kozmolojisi hem de standart olanla ilgili teorik tahminlerle karşılaştırmak için kullanmayı düşünüyorum – sonuçta negatif kütlelerin gerçekliğimizde var olup olmadığını kanıtlamaya yardımcı olur.

Kilometre Kilometre Dizisi cevaplar sağlayabilir. SKA Proje Geliştirme Ofisi ve Swinburne Astronomi Prodüksiyonları, CC BY-SA.

Açık olan, bu yeni teorinin bir sürü yeni soru ürettiğidir. Tüm bilimsel keşiflerde olduğu gibi, macera burada bitmiyor. Aslında, bu güzel, birleşik ve belki de kutuplaşmış evrenin gerçek doğasını anlama arayışı daha yeni başladı.

1...6263646565 Sayfanın 63. Sayfası

EDİTÖR'ÜN SEÇTİKLERİ

POPÜLER MESAJLAR

POPÜLER KATEGORİLER

© Astronomi Astrofizik Gündemi - Gezegenler, Yıldızlar, Uzay