Ana Sayfa Blog Sayfa 36

Süper Kütleli Kayıp Bir Kara Delik…

0
Süper Kütleli Kayıp Bir Kara Delik…

Kayıp süper kütleli karadeliğin son durumu

Abell 2261'in bu birleşik görüntüsü, Hubble ve Subaru Teleskobu'ndan alınan, kümedeki ve arka plandaki gökadaları gösteren optik verileri ve kümeyi kaplayan sıcak gazı (pembe renkli) gösteren Chandra X-ışını verilerini içermektedir.  (NASA)

Hubble Uzay Teleskobu, Subaru Teleskobu ve Chandra X-ışını Gözlemevi’nden alınan verileri birleştiren kompozit bir görüntü, Abell 2261 galaksi kümesini ve kümeyi kaplayan sıcak gazı (pembe ile gösterilmiştir) göstermektedir. Kümenin merkez galaksisinin kalbinde varsayılan süper kütleli kara deliğin, bir kütle çekimsel geri tepme olayında fırlatılma olasılığını artırarak tespitten kaçtığı düşünülmektedir.

Gökbilimciler, son on yıldır gerçekten büyük bir gökadanın kalbinde 10 milyar güneş kütleli bir kara delik arıyorlar. Fakat hala bulamadılar. Söz konusu gökada, A2261-BCG, Herkül takımyıldızında yaklaşık 2,7 milyar ışık yılı uzaklıkta bulunan Abell 2261 gökada kümesinin en büyük üyesidir. Samanyolu’nun yaklaşık 10 katı genişliğe sahiptir.

Hemen hemen her standartta devasa bir galaksidir. Çekirdeği tek başına yaklaşık 10 bin ışık yılı genişliğindedir ve şimdiye kadar görülen en büyük galaksi çekirdeğidir. Tüm büyük galaksilerin süper kütleli bir kara delik barındırdığı düşünülür.

Bir kara deliğin kütlesi genellikle ev sahibi galaksinin kütlesiyle ölçeklenir, yani A2261-BCG, Güneş’in kütlesinin 3 milyar ila 10 milyar katı olan bir kara deliğe ev sahipliği yapmalıdır.  Hubble Uzay Teleskobu ve Chandra X-ışını Gözlemevi tarafından yapılan dikkatli aramalara rağmen, varsayılan kara delik henüz hiçbir yerde bulunamamıştır.

Brightest galaxy in Abell 2261 | ESA/Hubble

Abell 2261 gökada kümesinin bir Hubble Uzay Teleskobu görüntüsü. 

Peki nerede olabilir?

Kara delikler, tanımları gereği doğrudan gözlemlenemezler. Çünkü muazzam çekim kuvvetleri ışığın bile kaçmasını engeller. Ancak çevredeki toz ve gaz döküntülerini, hatta yıldızları bile emerken, bu malzeme aşırı sıcaklıklara kadar ısıtılır ve ışığı algılanabilir düzeye ulaşır. Radyasyon sağanakları açığa çıkar. A2261-BCG’nin çekirdeğinden yayınlanan böyle bir radyasyon da görülmemiştir.

Galaksinin merkezi kara deliği, yakındaki enkaz materyali yutmuş ve tespit edilebilir seviyelerde radyasyon üretmeye yetecek kadar çekmemiş olması nedeniyle hareketsiz bir aşamada olabilir. Kara deliğin gizlenebileceği yerde dört yıldız kümesi tespit edilmiştir.

missing black holes photos ile ilgili görsel sonucu

Daha da ilginci, galaksinin iki galaksinin çarpışmasının sonucu olması ve sonunda iki süper kütleli kara deliğin birleşmesine yol açması da mümkündür. Böyle bir birleşmenin, uzay dokusunda güçlü kütle çekim dalgaları oluşturması beklenirdi. Kütle çekimi çarpıtmaları simetrik olmasaydı, ortaya çıkan mega kara delik galaksiden ters yönde fırlatılmış olmalıydı.

Ekim ayında fırlatılması planlanan James Webb Uzay Teleskobu (JWST), galaksinin merkezinin yakınında veya bugüne kadar tespit edilen dört yıldız kümesinden birinde bulunması zor kara deliği tespit edebilir. JWST kara deliğin herhangi bir işaretini bulamazsa, geri tepme senaryosunun en iyi açıklama olması bekleniyor.

Büyük Patlamadan Önce Ne Vardı?

0
Büyük Patlamadan Önce Ne Vardı?

What existed before the Big Bang?

Büyük Patlamadan önce ne vardı? Ve neler olduğunu nasıl bileceğiz?

Büyük Patlamanın kanıtı nedir?

Evren sonsuza kadar var olmadı. Doğdu. Yaklaşık 13.82 milyar yıl önce madde, enerji, uzay – ve zaman – Büyük Patlama adı verilen bir ateş topunun içinde patlak verdi.

Genişledi ve soğuyan enkazdan donmuş galaksiler – Samanyolu’nun yaklaşık iki trilyondan biri olduğu yıldız adaları doğdu. Bu, Büyük Patlama teorisidir.

Yoktan var olan bir evren anlayışı o kadar çılgındır ki, bilim insanlarının bu fikri baştan inanılmaz bulup karşı çıkması gerekiyordu. Ancak kanıtlar ikna edicidir. Galaksiler, kozmik şarapnel parçaları gibi uçup gidiyor.

Ve Büyük Patlamanın sıcaklığı hala etrafımızdadır. Kozmik genişlemeyle büyük ölçüde soğutulan bu “son parıltı”, görünür ışık olarak değil, esas olarak mikrodalga radyasyonu olarak görünür – radyo gökbilimciler tarafından 1965’te keşfedilen “kozmik arka plan radyasyonu.”

What is the Big Bang Theory? | Space

Büyük Patlama nerede oldu?

Bir dinamit çubuğu patladığında, patlama tek bir yerde meydana gelir ve şarapnel boşluğa uçar. Büyük Patlamada merkez yoktu ve önceden var olan boşluk yoktu, bu yüzden herhangi bir ‘yerde’ gerçekleşmedi.

Uzayın kendisi ortaya çıktı ve aynı anda her yerde genişlemeye başladı. Astronomi kitapları genellikle Evren’i şişen bir pastaya benzetir ve üzerindeki kuru üzümler galaksileri temsil eder.

Pasta büyüdükçe kuru üzümler birbirlerinden uzaklaşır ve tıpkı Büyük Patlamada olduğu gibi genişleme merkezleri yoktur. Ama elbette, bir pastanın, Evren’in aksine, sonsuza dek sürebilecek bir avantajı vardır. Yani hiçbir benzetme mükemmel değildir!

Büyük Patlama tek seferlik miydi?

Büyük Patlamanın başlangıcında enflasyonist bir boşluk vardı. Hacmini ikiye katladığında enerjisini de ikiye katladı; hacmini üçe katladığında enerjisini de üçe katladı.

Banknotlar böyle olsaydı ve bir desteyi ayırırsanız, daha fazlası ortaya çıkar. Fizikçiler enflasyonu ‘nihai bedava öğle yemeği’ olarak adlandırıyorlar!

Dosya:Big-bang-universo-8--644x362.jpg

Enflasyonist boşluk her zamankinden daha hızlı genişledi. Ama bu ‘kuantum’ bir olaydı. Ve kuantum şeyler temelde nasıl cereyan edeceği tahmin edilemez süreçlerdir. Tümü enflasyonist boşlukta rastgele süregelen olaylar dizisi olarak devam eder.

Geniş bir okyanusta oluşan minik baloncukları düşünün. Her balonda, enflasyonist boşluk biraz daha ortadan kalktı, ancak muazzam enerjisi bir yere gitmek zorunda kaldı. Madde yaratmaya ve onu ısıtmaya başladı. Bu yaratım süreci Büyük Patlama ile başladı.

Büyük Patlama ile oluşan Evrenimiz, sürekli genişleyen enflasyonist boşlukta diğer Büyük Patlama evrenlerinin olası sonsuzluğu arasında sadece böyle tek bir balondur!

Tüm bunlara başlamak için, yalnızca bir kilogramlık bir şişirici boşluğa ihtiyaç vardı. İnanılmaz bir şekilde ama gerçek o ki, kuantum teorisinin yasaları bunun yoktan var olmasına izin veriyor.

Büyük Patlama teorisinin sorunları nelerdir?

Temel fikir – Evren’in sıcak ve yoğun başladığı ve o zamandan beri genişleyip soğuduğu – tartışılmaz. Ancak kozmologlar, belirli gözlemleri hesaba katmak için bu teori üzerinde ince ayarlar yapmak zorunda kaldılar.

İlk olarak, standart Büyük Patlama modelinde, galaksiler maddeyi kütle çekimsel olarak çekerek büyürler. Ama eğer olan tek şey bu olsaydı, oluşmaları 13.82 milyar yıldan çok daha uzun sürerdi.

Gökbilimciler bunu, görünür yıldızların ve galaksilerin, fazladan çekimsel galaksi oluşumunu hızlandıran görünmez ‘karanlık madde’ tarafından altı kat daha ağır bastığını varsayarak düzeltiyorlar.

İkincisi, temel Büyük Patlama, galaksiler arasındaki çekimsel kuvvetin, kozmik genişlemeyi yavaşlatan elastik bir ağ gibi davrandığını öngörüyor.

Ancak 1998’de gökbilimciler, Evren’in genişlemesinin hızlandığını keşfettiler. Bunu, görünmez olan, alanı dolduran ve itici bir çekim gücüne sahip olan ‘karanlık enerjinin varlığını varsayarak düzeltiyorlar.

Big Bang Images – Browse 145,152 Stock Photos, Vectors, and Video | Adobe  Stock

Evrenin neden her yerde aynı sıcaklığa sahip olduğunu açıklamak için temel teoriye son bir ince ayar yapılması gerekiyor.

Bunu hesaba katmak için gökbilimciler, Evren’in erken dönemde beklenenden daha küçük olduğunu, ardından ilk bölünüş saniyesinde süper hızlı bir genişleme – bir ‘enflasyon’ geçirdiğini düşünüyorlar.

Bu, bugün uzayda var olan boşluğun yüksek enerjili bir versiyonu olan “şişirici vakum” tarafından yönlendirilmiştir.

Büyük Patlamadan önce ne oldu?

Modern fiziğin üzerinde yükselen iki temel sütun, Einstein’ın Genel Görelilik kuramı ve kuantum teorisidir. İlki, büyük ölçekli Evrende hüküm sürerken, ikincisi atomların ve bileşenlerinin küçük ölçekli dünyasını yönetir. Bu ikisi birleşmeye direndiler, bu bir problemdi. Çünkü Büyük Patlamada Evren çok küçüktü.

Nasıl ortaya çıktığını anlamak için, Einstein’ın teorisini kuantum teorisiyle birleştirmek çok önemlidir.

En iyi aday, gerçekliğin temel yapı taşlarını 10 boyutlu uzay-zamanda titreşen minik kütle-enerji dizileri olarak gören ‘sicim teorisidir. Ancak böyle bir teori elde edersek nihai soruları yanıtlayabiliriz: Uzay nedir? Saat kaç? Evren nedir? Ve nereden geldi?

Mars’taki Toprak Kaymalarının Nedeni Anlaşıldı…

0
Mars’taki Toprak Kaymalarının Nedeni Anlaşıldı…

Yeni Bir Araştırma Mars’ta Heyelanlara Neyin Sebep Olduğunu Ortaya Çıkardı

Krupac nispeten genç bir çarpma krateridir, ancak eski temel kayayı ortaya çıkarır; ayrıca NASA'nın Mars Keşif Yörünge Aracı tarafından görüldüğü gibi, Valles Marineris'in dışında ekvatoral Mars'taki en etkileyici tekrarlayan eğim çizgilerinden (RSL) bazılarını da barındırır.

Yamaç boyunca oluklar ve krater duvarının aşağısında tekrarlayan eğim çizgileri içeren Mars’taki Krupac kraterinin HiRISE kamera görüntüsü.

Mars’ta, tekrarlayan eğim çizgileri (RSL) olarak bilinen mevsimsel özellikler, Güneşe bakan yamaçlarda yaygındır. Önceki çalışmalar, RSL’nin klor tuzları ile ilgili olduğunu ileri sürmüş ve yüksek sülfat çıkıntılarının olduğu bölgelerde bunların oluşumunu kaydetmiştir.

Yeni laboratuvar deneyleri, Kızıl Gezegendeki ince taneli topraklardaki sülfat ve klor tuzlarının etkileşimlerinin suyu emebileceğini, genişleyebileceğini, sulanabileceğini, çökmeye neden olabileceğini, kabuk oluşturabileceğini, yüzeyleri bozabileceğini ve nihayetinde bu dengesiz yüzeylere toz yüklendikten sonra toprak kaymaları oluşturabileceğini gösteriyor.

Çoğu insan Mars’ta sudan bahsettiğinde, genellikle eski sudan veya donmuş sudan bahseder. Artık hikayenin daha fazlası olduğunu biliniyor. Bu, tekrarlayan eğim çizgileri için sıvı su oluşumu hipotezlerini açıkça destekleyen ilk spektral tespittir.

SETI Enstitüsü ve Carl Sagan Uzay Bilimi Merkezi’nde araştırmacı olan Astrobiyolog Dr. Janice Bishop, “Mars’ta buz ve tuzların bulunduğu yüzeye yakın ortamlarda mikro ölçekli sıvı su olasılığı beni heyecanlandırıyor.
Bu, bugün Mars’ta yüzeyin hemen altında yaşanabilirliğe ilişkin bakış açımızda devrim yaratabilir” dedi.

Soil on Mars - Let's Talk Science

Montana Üniversitesi Yerbilimleri Bölümü’nde araştırmacı olan Prof. Nancy Hinman, “Kuzey Şili’deki kuru bir tuz yatağı olan Salar de Pajonales’teki saha çalışmam sırasında, tuzların yerel jeoloji üzerindeki etkisinin sayısız örneğini gözlemledim. Mars’ı şekillendirmede de rol oynayabileceğini görmek çok sevindirici” dedi.

Bilim insanları, Kızıl Gezegende bulunanlarda olduğu gibi düşük sıcaklıklarda klor tuzları ve sülfatlardan oluşan Mars analog örneklerini dondurup çözdüklerinde ne olacağını gözlemlemek için laboratuvar deneyleri yaptılar.

Sonuç, eksi 50 santigrat derece civarında sulu buz oluşumu ve ardından buzun eksi 40 dereceden eksi 20 santigrat dereceye kadar kademeli olarak erimesiydi.

mars soil and craters photos ile ilgili görsel sonucu

SETI Enstitüsü Carl Sagan Merkezi ve Umeå Üniversitesi Kimya Bölümü’nde Araştırmacı olan kimyacı Dr. Merve Yeşilbaş, “alçı dahil klor tuzlarının ve sülfatların davranışının düşük sıcaklıklarda modellenmesi, bu tuzların birbiriyle ne kadar ilişkili olduğunu göstermektedir.

Bu mikro ölçekli sıvı su, Mars’ta yeraltına göç ederek, su moleküllerini sülfatlar ve klorürler arasında transfer ediyor olabilir. Tıpkı sahadan bir futbol topunun geçmesi gibi” dedi.

Dr. Bishop, Ek laboratuvar deneyleri ile, Mars analogu bir toprakta bu sülfat-klorür reaksiyonlarını, bu tuzların yüzey altı hidrasyonunu ve tuzların toprak taneciklerinden göçünü ortaya çıkaran renk göstergeleri ile test etti.

Bishop’a göre “Laboratuvar deneylerimizde suyun sülfat ve klor tuzları ile bu kadar hızlı reaksiyonlarını ve bunun sonucunda Mars analog toprağının karst sistemlerinde, tuz rezervuarlarında ve yapıda jeolojik çöküş ve yükselme özelliklerini tekrarlayan küçük ölçekte çökmesi ve yükselişini gözlemlemek beni heyecanlandırdı. Bu büyük ölçekte çökmelere de neden olabilir.”

Messenger Bir Göktaşının Merkür’e Çarptığını Gözledi…

0
Messenger Bir Göktaşının Merkür’e Çarptığını Gözledi…

MESSENGER bir meteorun Merkür’e çarptığını gördü

MESSENGER bir meteorun Merkür'e çarptığını gördü
MESSENGER’in başka bir gezegenin yüzeyindeki ilk göktaşı çarpmasını nasıl gözlemlediğini tasvir eden sanatçının çizimi. 

Teleskoplar Ay’a çarpan çok sayıda meteoroidleri yakalamış ve birkaç uzay aracı, Shoemaker Kuyruklu Yıldızı’nın, 1994’te Jüpiter’e çarpmasını gözlemişti. Ancak, başka bir kayalık dünyada göktaşının meydana getirdiği etkileri şimdiye kadar görmemişti.

Ancak, MESSENGER (MErcury Surface, Space Environment, GEochemistry ve Ranging)  misyonu 2013 yılında böyle bir etkinin gerçekleştiğini görmüş.

Görevdeki arşiv verilerine bakarken, bilim insanları Merkür üzerinde bir göktaşı etkisine dair kanıtlar buldular. Bu veriler, olayın ‘şüphesiz’ bir fotoğrafı olmasa da, bilim insanlarına etkilerini ve bunların Merkür’ün ince atmosferini nasıl etkilediği hakkında fazlaca bilgi veriyordu.

Jet Propulsion Laboratuvarı’nda (JPL) görevli uzay fizikçisi ve çalışmanın lideri Jamie Jasinski, “MESSENGER’ın bunu izleyebilmesi inanılmaz.

Bu veriler, meteoroid etkilerinin Merkür’ün dış dünyasına nasıl malzeme katkısı yaptığını anlamamıza yardımcı olmada gerçekten önemli bir rol oynuyor” diyor.

Merkür’ün ekzosfer adı verilen minik atmosferi, Dünya’da deniz seviyesinde hissedilenin katrilyonda biri kadar bir basınca sahiptir.

Ekzosfer, Merkür’ün Güneşe bakan tarafında,  gezegenin yüzeyindeki orijinal malzemeden oluşur. Bilim insanları, meteor etkilerinin kısmen, bu tür materyalleri ekzosferin içine yerleştirmekten sorumlu olduğunu düşünüyor.

MESSENGER bir meteorun Merkür'e çarptığını gördüJohns Hopkins Üniversitesi APL (Uygulamalı Fizik Laboratuvarı) tarafından işletilen MESSENGER uzay aracının 2013 yılında yakalandığı şekliyle Merkür’ün yüzeyi, milyonlarca yıllık meteor çarpmalarından oluşan kraterlerle görüntülenmektedir.

MESSENGER, büyük olasılıkla 2013’te bu krater oluşturan çarpışmalardan en sonlarından birine tanık oldu.

Arşiv verileri garip bir anormallik ortaya çıkardı: 21 Aralık 2013’te, MESSENGER’in Hızlı Görüntüleme Plazma Spektrometresi (FIPS), Güneş rüzgârında, Güneş’ten fışkıran güçlü yüklü gazlarda, alışılmadık derecede çok sayıda sodyum ve silikon iyonu gördü.

İşin garibi, bu parçacıklar neredeyse hepsi aynı yönde ve aynı hızda dar bir ışınınım hüzmesi içinde hareket ediyorlardı.

Araştırmacılar, parçacıkların hızını ve yönünü kullanarak “saati geri döndürerek parçacıkları hareketin kaynağına kadar izlediler.” Parçacıkların, Merkür’ün yüzeyinden püsküren ve yaklaşık 5 bin km uzaya uzanan yoğun bir duman kümesinde toplandığını buldular.

Göktaşı büyük olasılıkla 1 m’den biraz daha büyüktü, ki bu nispeten küçük bir göktaşı olduğunu gösteriyor. İlginç bir şekilde, MESSENGER görevinden önce, bilim insanları uzay aracının Merkür üzerindeki bazı etkileri – belki de yörüngede dört yılı boyunca yılda en fazla iki çarpma – yakalayacağını bekliyorlardı.

Fakat 2011’den 2015’e kadar süren görev sırasındaki görüntülerde hiçbiri görülmedi. Ancak eski spektrometre verilerini incelerken bir anormallik göze çarpıyordu.

MESSENGER bir meteorun Merkür'e çarptığını gördü
En içteki gezegen olan Merkür’ün yörüngesinde dönen uzay gemisinin sanatçı görüntüsü. 

MESSENGER’in inşa edildiği Maryland’deki Johns Hopkins Uygulamalı Fizik Laboratuvarı’dan çalışmanın bir diğer araştırıcısı Leonardo Regoli, “Bu sadece uzay aracının böyle bir şeyi ölçebilmek için doğru yerde ve zamanda bulunmasının ne kadar nadir olduğunu gösteriyordu.

Bu özel bir gözlemdi ve hikayenin bir araya geldiğini görmek gerçekten harikaydı” dedi. Belki de Avrupa Uzay Ajansı’nın (ESA) 2018’de Merkür için başlattığı ve 2025’in sonlarında gezegene yaklaşacak olan BepiColombo görevi sırasında daha fazla meteoroid etkisi yakalayabilecektir.

Regoli, araştırmacıların yeni gözlemler yapmak için BepiColombo’yu kullanmadan önce modellerini geliştirmeleri gerekeceğini, ancak başka bir Merküryen etkisini görme fırsatının paha biçilmez olacağını söyledi.

Lise Öğrencilerinin Öte Gezegen Keşifleri…

0
Lise Öğrencilerinin Öte Gezegen Keşifleri…

Lise Öğrencileri Tarafından Dört Öte Gezegen – Bir Süper Dünya Benzeri Gezegen Dahil –  Keşfedildi

TOI-1233 çevresinde dört gezegenli bir sistem, gezegen oluşumunun gizemlerini çözmeye yardımcı olabilecek bir süper Dünya (ön plan) içerir. En içteki dört gezegen, araştırmacı Tansu Daylan ile birlikte lise öğrencileri Kartik Pinglé ve Jasmine Wright tarafından keşfedildi. Resimde görülen en dıştaki beşinci gezegen, yakın zamanda ayrı bir gökbilimci ekibi tarafından keşfedildi.

Lise öğrencileri, bilim insanlarına dönüştü, Harvard ve Smithsonian Astrofizik Merkezi’ndeki bir rehberlik araştırma programı sayesinde elde ettikleri bulguları bu hafta yayınladılar. 

Bu grup henüz böyle bir keşif yapan en genç amatör gökbilimciler unvanına sahip olabilir. Geçtiğimiz günlerde, 16 yaşındaki Kartik Pinglé ve 18 yaşındaki Jasmine Wright, hakemli bir dergi olan The Astronomical Journal’a Dünya’dan yaklaşık 200 ışık yılı uzaklıktaki dört yeni öte gezegenin keşfini bir makale yazarak anlattılar.

Lise öğrencileri, Harvard ve Smithsonian Astrofizik Merkezi’nde Öğrenci Araştırmaları Rehberlik Programı (SRMP) aracılığıyla araştırmaya katılmıştı.

Astro kimyacı Clara Sousa-Silva’nın yönettiği SRMP, araştırmaya ilgi duyan yerel lise öğrencilerini Harvard ve MIT’deki gerçek dünya bilimcileriyle buluşturdular. Öğrenciler daha sonra bir yıl sürecek bir araştırma projesinde danışmanlarıyla birlikte çalışacaklar.

Sousa-Silva, “Bu dik bir öğrenme eğrisi, ancak buna değer. Programın sonunda öğrenciler astrofizikte aktif, son teknolojiyle araştırma yapmışlardır.

Pinglé ve Wright’ın özel başarısı nadir bir çalışma sonucudur” dedi. Sousa-Silva, lise öğrencilerinin nadiren araştırma yayınladığını söylüyor. “SRMP’nin amaçlarından biri bu olsa da, lise öğrencilerinin dergi makalelerinde ortak yazar olması epeyce alışılmadık bir durum” diyor.

High school students deemed 'youngest astronomers ever' find four exoplanets  200-light-years away | Daily Mail Online

Öğrenciler, MIT Kavli Astrofizik ve Uzay Araştırmaları Enstitüsü’nde çalışan akıl hocaları araştırmacı Dr. Tansu Daylan’ın rehberliğinde, Transiting Exoplanet Survey Satellite (TESS) verilerini incelediler ve analiz ettiler.

TESS, Dünya’nın etrafında dönen ve yakınlardaki parlak yıldızları ve yeni gezegenleri keşfetme hedefiyle araştıran uzay tabanlı bir uydudur.

Ekip, yakınlardaki parlak Güneş benzeri bir yıldız olan TESS Object of Interest (TOI) 1233’e odaklandı. Gezegenlerin yıldızın etrafında dönüp dönmediğini anlamak için TOI-1233’ün ışığını mercek altına aldılar.

Pinglé, “Zaman içinde ışık değişimlerini görmek istiyorduk. Gezegen yıldızın yakınlarından veya önünden geçtiğinde yıldızı periyodik olarak örteceğinden yıldızın parlaklığında azalma olacağı beklenir” dedi.

Ekip şaşırtıcı bir şekilde, TOI-1233’ün etrafında dönen bir değil dört gezegen keşfettiler. Wright, “Çok heyecanlandım ve şok oldum.

Bunun Daylan’ın araştırmasının amacı olduğunu biliyorduk, ancak aslında çok gezegenli bir sistem bulmak ve keşif ekibinin bir parçası olmak gerçekten harikaydı” diyor.

Gezegenlerin üçü, kendi güneş sistemimizdeki Neptün’ünden daha küçüktüler, ancak gezegenler ona benzeyen gaz gezegenler olan “Neptün altı” (Sub Neptün) sınıfı gezegenler olarak kabul edildi.

Her birinin TOI-1233 civarındaki yörüngelerde dolanımları 6 ila 19,5 gün aralığında sürmekteydi.

Astronomers Explain How Certain Exoplanets Can 'Eat' Their Atmosphere - Science

Dördüncü gezegen, büyüklüğü ve kayalık olması nedeniyle “süper Dünya” olarak adlandırıldı; bu süper dünya dört günden daha kısa bir sürede yıldızın etrafında dönüyordu.

Daylan, önümüzdeki yıl gezegenleri daha da yakından incelemeyi umuyor. Daylan, “Türümüz uzun zamandır güneş sistemimizin ötesindeki gezegenleri düşünüyor ve çok gezegenli sistemlerle, bir nevi ikramiyeyi vuruyorsunuz” diyor.

Daylan, “Gezegenler, aynı yıldızın etrafındaki aynı madde diskinden ortaya çıktılar, ancak farklı yörüngeleri nedeniyle farklı atmosfer ve iklimlere sahip farklı gezegenler haline geldiler.

Bu nedenle, bu gezegen sistemini kullanarak gezegen oluşumunun ve evriminin temel süreçlerini anlamak istiyoruz” dedi.

Daylan, çalışma üzerine Pinglé ve Wright ile çalışmanın bir “kazan-kazan” olduğunu ve “bir araştırmacı olarak, deneylere ve öğrenmeye açık ve minimum önyargıya sahip genç beyinlerle etkileşimde bulunmaktan gerçekten zevk alıyorum.

Ayrıca, en son araştırmalara maruz kaldıkları için lise öğrencileri için çok faydalı olduğunu düşünüyorum ve bu onları bir araştırma kariyerine hızla hazırlıyor” diye ekledi.

Kara Delik Tarafından Yutulmak Üzere Olan Bir Yıldız bulundu…

0
Kara Delik Tarafından Yutulmak Üzere Olan Bir Yıldız bulundu…
ana makale resmi
Chandra X-Işın Gözlemevi
Gökbilimciler Kara Delik Tarafından Neredeyse Yutulmak Üzere Olan Bir Yıldız Keşfetti
Kara delikler çevrelerindeki uzaydan büyük miktarlarda maddeyi ne zaman kendilerine çekerek yutmaya başlarlar, bu konuda tam olarak bilgi sahibi değiliz. Ancak, kara deliğe doğru çekilirken yoğun sıcaklıklara ulaşan maddenin ısınmasıyla oluşan muazzam X-ışın parlamalarını püskürtürler ve bu olay sonucu o kadar büyük bir parlaklık oluşur ki onları Dünya’dan tespit edebiliriz.
Bu normal bir kara delik davranışıdır. Normal olmayan şey, 2019’da bildirilen X-ışın parlamalarının, 250 milyon ışık yılı uzaklıktaki bir galaksinin merkezindeki süper kütleli bir kara delikten şaşırtıcı bir davranış olan saat gibi düzenli bir şekilde ortaya çıkmasıdır.

Her dokuz saatte bir çaktığı gözlenen bir X-ışın parlamasıdır bu.

Dikkatli bir çalışmadan sonra, İngiltere’deki Leicester Üniversitesi’nden gökbilimci Andrew King, olası bir neden belirledi. Bir kara deliğe yakalanmış, çevresinde dokuz saatlik, eliptik bir yörüngeye sıkışmış ölü bir yıldız. Yıldız her yakın geçişinde, kara delik yıldızın malzemesini daha fazlasını bulandırmakta.

King, Nisan 2020’de yaptığı açıklamada, “Beyaz cüce bir yıldız, kara deliğe yakın eliptik bir yörüngeye kilitlenmiş ve her dokuz saatte bir yörüngede dönüyor. En yakın yaklaşımında, kara deliğin olay ufkunun yaklaşık 15 katı yarıçapında, gaz yıldızdan karadeliğin etrafındaki bir toplama diskine çekiliyor ve gözlem araçlarının algıladığı X-ışınları salınıyor” dedi.

Fast-Growing Ultramassive Black Hole Eats Whole Stars in 48 Hours

Kara delik, GSN 069 adlı bir galaksinin çekirdeğidir ve süper kütleli kara deliklerde görülmediği kadar epeyce hafif olup Güneş’in kütlesinin yalnızca 400 bin katıdır. Öyle olmasına rağmen aktiftir, sıcak bir toplama malzemesi diskiyle çevrilidir, kara delik böyle beslenir ve büyür.

King’in modeline göre, bu kara delik, güneş benzeri bir yıldızın son evrim aşaması olan kırmızı dev bir yıldızın biraz fazla yaklaştığı sırada, aktif olarak malzeme biriktirme işi yapıyordu. Çekirdeğindeki yakıt bittiğinde, yıldızın dış katmanları derhal ayrıldı ve evrimini hızlandırarak beyaz bir cüceye dönüştü. Yıldız nükleer yakıtını tükettiğinde arda kalan ölü bir çekirdektir (beyaz cüceler, canlı yıldızların füzyon süreçleriyle değil, artık ısıyla parlarlar).

Ancak beyaz cüce, yolculuğuna devam etmek yerine kara deliğin etrafındaki yörüngede yakalandı ve onu beslemeye devam etti. King, X-ışını parlamalarının büyüklüğüne, kara delik kütle transferinin ürettiği işaret fişeklerine ve yıldızın yörüngesine ilişkin anlayışımıza dayanarak, yıldızın kütlesini de sınırlamayı başardı. Beyaz cücenin Güneş kütlesinin 0.21 katı olduğunu hesapladı.

Space news: Researcher sends warning over 'largest ever' black hole swallowing Earth | Science | News | Express.co.uk

Bu miktardaki bir ölçek, bir beyaz cüce için oldukça standart bir kütledir. Yıldızın bir beyaz cüce olduğunu varsaydığımız için, diğer beyaz cüceler ve yıldızların evrimi konusundaki bilgimize dayanarak, yıldızın helyum bakımından zengin olduğunu ve uzun bir zaman önce hidrojenini tüketmiş olduğu sonucuna varabiliriz. King, “250 milyon ışık yılı uzaktaki küçük bir yıldızın yörüngesinin, kütlesinin ve bileşiminin belirlenip çıkarılabileceğini düşünmek olağanüstü bir olaydır” dedi.

Bu parametrelere dayanarak, yıldızın yörüngesinin, hız kaybederek dönen bir tepe gibi hafifçe sallanacağını da tahmin etti. King’e göre, bu yalpalama her iki günde bir tekrarlanmalı ve sistemi yeterince uzun süre gözlemlersek, onu tespit edebiliriz. Bu durumda, kara deliklerin zaman içinde giderek daha fazla kütleselleştiği bir mekanizma olmalıdır. Ancak bunu doğrulamak için bu tür sistemleri daha fazla incelememiz gerekir ve bunların tespit edilmesi kolay olmayabilir.

Birincisi, GSN 069’un kara deliği daha düşük kütlelidir, bu da yıldızın daha yakın bir yörüngede hareket edebileceği anlamına gelir. Daha büyük bir kara delikte hayatta kalmak için, bir yıldızın çok daha büyük bir yörüngede olması gerekirdi, bu da beslemedeki herhangi bir periyodikliğin gözden kaçmasının daha kolay olacağı anlamına gelir. Ve yıldız daha çok yaklaşırsa, kara delik onu yok eder.

 

Böyle bir örneğin tespit edilmiş olması, bu türden tek sistem olmadığı anlamına da gelmektedir. King, “Astronomik terimlerle, bu olay şu anki teleskoplarımız tarafından sadece kısa bir süre için görülebilir. Bu yüzden böyle bir olayı yakaladığımız gibi olağanüstü derecede şanslı olmadıkça, Evrenin başka yerlerinde kaçırdığımız daha pek çok şey olacaktır” dedi.

Yıldızın geleceğine gelince, eğer başka hiçbir şey değişmezse, yıldız olduğu yerde kalacak, kara deliğin etrafında dönecek ve milyarlarca yıl boyunca yavaş yavaş emilerek soyulmaya devam edecektir.

Bu, boyutunun büyümesine ve yoğunluğunun azalmasına neden olacaktır – beyaz cüceler Dünya’dan sadece biraz daha büyüktür – ta ki bir gezegen kütlesine inene kadar, hatta belki de sonunda bir gaz devine dönüşene kadar. King, “Kurtulmak için çok uğraşsa da, ancak kaçışı yok kara delik onu yavaş yavaş yiyecek ama asla durmayacaktır” dedi.

Jüpiter Benzeri Bulutsuz Bir Gezegen Keşfedildi…

0
Jüpiter Benzeri Bulutsuz Bir Gezegen Keşfedildi…

Gökbilimciler ilk kez bulutsuz, Jüpiter benzeri bir gezegen keşfetti

Gökbilimciler ilk bulutsuz, Jüpiter benzeri gezegeni keşfetti
Gözlemlenebilir atmosferinde bulut veya pus olmadığı tespit edilen Jüpiter benzeri ilk gezegen WASP-62b’nin, sanatçı çizimi.

Harvard ve Smithsonian Astrofizik Merkezindeki Gökbilimciler, gözlemlenebilir atmosferinde tek bir bulut veya pus olmayan Jüpiter benzeri bir gezegeni ilk kez tespit ettiler.

WASP-62b olarak adlandırılan gaz devi, ilk olarak 2012’de Geniş Açılı Gezegen Arama (WASP) Güney araştırması ile tespit edilmişti. Bununla birlikte, atmosferi şimdiye kadar hiç yakından incelenmemişti.

Astrofizik Merkezi’nde çalışmayı yöneten Munazza Alam, “dış gezegenlerin karakterizasyonu üzerinde çalışıyorum. Keşfedilen  alıyorum ve atmosferlerini karakterize etmek için onları takip ediyorum” dedi.

“Sıcak Jüpiter” olarak bilinen WASP-62b, 575   uzaklıkta ve güneş sistemimizdeki Jüpiter’in kütlesinin yaklaşık yarısı kadardır.

Bununla birlikte, güneşin etrafında dönmesi yaklaşık 12 yıl süren Jüpiter’in aksine, WASP-62b yıldızının etrafında sadece dört buçuk günde bir dönüşünü tamamlıyor.

WASP-127 b - NASA Science

Yıldızla olan bu yakınlık onu aşırı derecede sıcak yaptığından ötürü “sıcak Jüpiter” adı verilmiştir.

Alam, Hubble Uzay Teleskobunu kullanarak, atmosferindeki kimyasal elementleri tespit etmek için elektromanyetik radyasyon çalışması olan spektroskopi yöntemini kullanarak gezegenin verilerini ve gözlemlerini inceler.

Alam, WASP-62b’yi ev sahibi yıldızının önündeki konumda üç kez tararken özellikle izledi ve gezegenin atmosferindeki sodyum ve potasyum varlığını tespit edebilen görünür ışık gözlemleri yaptı.

Alam, “İlk başta bu gezegen için pek heyecanlı olmadığımı itiraf ediyorum. Ama verilere bakmaya başladığımda gerçekten heyecanlandım” dedi. Potasyum olduğunun kanıtı olmasa da, sodyumun varlığı çarpıcı bir şekilde açıktı.

Ekip, verilerindeki sodyum emilim çizgilerinin veya parmak izinin tamamını görüntüleyebildi.

Alam, atmosferdeki bulutlar veya pusun sodyumun tam izini gizleyeceğini söylüyor ve gökbilimciler genellikle bu nedenle sodyumun varlığına dair yalnızca küçük ipuçları bulabiliyorlar.  Alam, “bu, açık bir atmosfer gördüğümüzün kanıtıdır” diyor.

Catalog Page for PIA14888

Bulutsuz gezegenler son derece nadirdir; Son araştırmalara göre gökbilimciler dış gezegenlerin yüzde 7’sinden daha azının temiz bir atmosfere sahip olduğunu tahmin ediyorlar.

Örneğin, berrak bir atmosfere sahip ilk ve tek bilinen diğer öte gezegen 2018’de  keşfedilmiş WASP-96b olarak adlandırılan bu gezegen, sıcak Satürn olarak sınıflandırılmıştı.

Gökbilimciler bulutsuz atmosferlere sahip dış gezegenleri incelemenin nasıl oluştuklarını daha iyi anlamaya yol açabileceğine inanıyorlar.

Alam, “nadir olmaları başka bir mekanizmanın devam ettiğini veya çoğu gezegenden farklı bir şekilde oluştuklarını gösteriyor” diyor.

Berrak atmosferler, gezegenlerin kimyasal bileşimini incelemeyi de kolaylaştırır, bu da bir gezegenin yapısının neden oluştuğunun belirlenmesine yardımcı olabilir.

James Webb Uzay Teleskobu’nun bu yılın sonlarında piyasaya sürülmesiyle, ekip WASP-62b’yi incelemek ve daha iyi anlamak için yeni fırsatlara sahip olmayı umuyor.

Teleskopun daha yüksek çözünürlük ve daha iyi hassasiyet gibi gelişmiş teknolojileri, silikon gibi daha fazla elementin varlığını aramak için  daha da yakından incelemelerine yardımcı olacaktır.

Gezegenimsi Bulutsulara Yeni Bir Bakış…

0
Gezegenimsi Bulutsulara Yeni Bir Bakış…

Hubble Gezegenimsi Bulutsuların Oluşumuna Yeni Bir Işık Tutuyor

NASA / ESA Hubble Uzay Teleskobu tarafından çekilen Kelebek Bulutsusu ve Mücevher Böceği Bulutsusu’nun yeni görüntüleri, gezegenimsi bulutsuların dramatik özelliklerini nasıl geliştirdiklerine dair bilgileri açığa çıkarıyor.

Hubble Sheds New Light on Formation of Planetary Nebulae | Sci.News

Kelebek Bulutsusu: Üstte, Hubble tarafından 2019’da çekilmiş bir görüntü; kırmızı tozdan dolayı yok oluşu gösteren alttaki RGB görüntüsünü oluşturdu; yeşil olan hidrojene göre nitrojen (azot) emisyonu; mavi olan demir emisyonu.

Kelebek Bulutsusu, sıkılmış-bel görüntüsüyle bipolar parlak ve daha aşırı farklı gezegenimsi bulutsu örneklerinden biridir. NGC 6302 olarak da bilinen Akrep (Scorpius) takımyıldızında, 2 bin 417 ışık yılı uzaklıkta yer almaktadır.

Kelebek şeklinin uzunluğu, Güneş’ten Proksima Erboğa’ya kadar olan mesafenin yaklaşık yarısı kadar olan 2 ışık yılından daha fazladır.

Mücevher Böceği Bulutsusu veya NGC 7027, yaklaşık 3 bin ışık yılı uzaklıkta Kuğu takımyıldızında genç ve hızlı gelişen gezegensel bulutsudur. Bu bulutsu alışılmadık derecede küçüktür ve yalnızca 0,1 ışık yılı boyutundadır.

Rochester Teknoloji Enstitüsü’nden Prof. Joel Kastner ve meslektaşları, Hubble’ın Geniş Alan Kamerası 3’ün pankromatik özelliklerini kullanarak 2019’da ve 2020’nin başlarında iki bulutsuyu gözlemlediler.

Bulutsuların özellikleri hakkında daha fazla bilgi edinmek için ultraviyole (UV) ila yakın kızılötesi (NIR) ışık görüntüleri yakalayıp analiz ettiler. Prof. Kastner, “merkezi yıldızın, dışarı atılan malzemeyi nasıl döktüğünü ve parçaladığını üzerindeki etkisini görebiliyoruz.

Merkezi yıldızın fırlatıp attığı malzemeye iyonize gazın hakim olduğunu, daha soğuk tozun hakimiyetinde olduğunu ve hatta sıcak gazın nasıl iyonize edildiğini görebiliyoruz, yıldızın UV’si veya neden olduğu çarpışmalar şimdiki, hızlı rüzgarları oluşturmaktadır” dedi.

Western Slope Skies - What Kind of Planet is a Planetary Nebula? | KVNF Public Radio

Sonrasında devam ederek, “Kelebek Bulutsusu’nun yeni Hubble görüntülerinin analizi, bulutsunun yalnızca yaklaşık 2 bin yıl önce fırlatıldığını bu da ona gazın ‘kanatlarını’ vermesine yardımcı olan S şeklindeki demir emisyonunun daha da genç olabileceğini doğruluyor ” diye ekledi.

Şaşırtıcı bir şekilde, Prof. Kastner ve diğer gökbilimciler daha önce bulutsunun merkezindeki yıldızın yerini belirlediklerine inanırken, bunun aslında bulutsu ile Dünya’ya bulutsudan çok daha yakın olan bir yıldız olduğunu buldular.

Kastner, “James Webb Uzay Teleskobu ile gelecekteki çalışmaların gerçek merkez yıldızın yerini tespit etmeye yardımcı olacağını umuyoruz” dedi.

Astronomers dissected the anatomy of two planetary nebulae

Mücevher Böceği Bulutsusu: Solda, Hubble tarafından 2019’da çekilmiş bir görüntü; kırmızı toz nedeniyle yok oluşu gösteren RGB görüntüsü sağda; yeşil olarak hidrojene göre sülfür emisyonu; ve mavi renk demir emisyonu.

Mücevher Böceği Bulutsusu’nun devam eden analizi, Hubble görüntülemesinin erken dönemlerine kadar uzanan 25 yıllık bir ölçüm temeline dayanıyor.

Rochester Teknoloji Enstitüsü’nden Dr. Paula Moraga Baez, “NGC 7027, dairesel simetrik, eksenel simetrik ve noktasal simetrik (bipolar) yapıların sıra dışı bir şekilde yan yana gelmesiyle dikkat çekicidir” dedi.

Bulutsu ayrıca, sıcak bir merkezi yıldız barındırmasına ve yüksek uyarılma durumları sergilemesine rağmen büyük moleküler gaz ve toz kütlelerini tutuyor.

Araştırma grubu, Kuzey Genişletilmiş Milimetre Dizisi (NOEMA) teleskopundan alınan radyo görüntülerini kullanarak, Mücevher Böceği Bulutsusu’nu şekillendirmeye devam eden UV ve X-ışını ışığının moleküler izleyicilerini tanımladılar.

Green Bank Gözlemevi’nden gökbilimci Dr. Jesse Bublitz, “Bulgular bizi fazlasıyla heyecanlandırıyor. CO + ve HCO + ‘ yı mekansal olarak çakışan veya tamamen farklı bölgelerde açıkça gösteren bir yapı bulmayı umuyorduk, bunu da yaptık.

Bu, CO +  molekülündeki NGC 7027’nin veya herhangi bir gezegenimsi bulutsunun ilk haritası ve herhangi bir astronomik kaynağın yalnızca ikinci CO + haritasıdır” dedi.

Galaksimiz Samanyolu Neden Çarpık Yapıda?

0
Galaksimiz Samanyolu Neden Çarpık Yapıda?
Samanyolu dalgayı yapıyor
İntegral İşaretine benzer galaksinin (UGC 3697) bu görüntüsü, bilinen en büyük çarpıklıklardan birine sahip bir galaksiyi göstermektedir. 

Yeni yapılan bir çalışma galaksimizin çarpıklığına dair şimdiye kadarki en ayrıntılı görünümü sundu. Araştırma grubunun lideri, Virginia Üniversitesi’nden Xinlun Cheng, “Bir sarmal gökada ile ilgili her zamanki resmimiz, bilindiği gibi yassı bir disk gibidir.

Galaksi bir krepten daha ince görünür. Merkezi bölge etrafında huzur içinde döner görünse de gerçek daha karmaşıktır” dedi. Gökbilimciler on yıllardır sarmal çoğunun aslında, güneşte çok uzun süre kalan bir patates cipsi veya vinil plak gibi hafif bükülmüş disklere sahip olduğunu biliyorlardı.

Bu tür kıvrımlar, kendi Samanyolu yolumuz da dahil olmak üzere sarmal galaksilerin yaklaşık % 50 ila 70’inde meydana gelir. Ancak şaşırtıcı bir şekilde, Samanyolu’ndaki çarpıklık hakkında pek fazla bir şey bilmiyoruz.

Derinlerde sıkışmış ve Dünya’dan yalnızca tek bir perspektifle sınırlı bir şekilde gözleyebildiğimiz galaksimizin çarpıtmasını tek bir bakışta görebilme yeteneğinden maalesef yoksunuz.

Bunun yerine, Samanyolu’nun her bir tarafındaki konumlarını ve hareketlerini dikkatlice inceleyerek eğrinin şekli nispeten bulunabilir.

The Milky Way Is Warped in More Ways Than One - Sky & Telescope - Sky & Telescope

Araştırmacıların yaptığı tam olarak buydu ve Sloan Digital Sky Survey verileri sayesinde, her zamankinden daha ayrıntılı bir görünüm elde ettiler ve yalnızca galaksinin diskinin eğri olmakla kalmayıp, çarpıklığın galakside her 440 milyon yılda bir dolaştığını keşfettiler.

Cheng, “Bir  tribünlerde olduğunuzu ve kalabalığın dalgayı yapmaya başladığını hayal edin. Tek yaptığınız ayağa kalkıp oturmaktır.

Ancak etkisi, dalganın stadyumun her yerine gitmesiyle görülür. Bu olay galaktik çarpıklıkla aynıdır. Yıldızlar yalnızca yukarı ve aşağı hareket eder, ancak dalganın tüm yolu gökadada görülür” dedi.

Samanyolu dalgayı yapıyor
Bütün gökyüzünü kapsayan görüntülemeye dayanan bu canlandırmada, Samanyolu’nun ince çarpıklığı galaksiyi kendisine yansıtarak netleşiyor. 

Ekip, bu beklenmedik sonucu bulmak için, Sloan Digital Sky Survey’in (SDSS) bir parçası olan Apache Point Observatory Galactic Evolution Experiment’in (APOGEE) yüksek hassasiyetli spektrografını kullandı.

APOGEE, yaklaşık 10 yıllık ömrü boyunca Samanyolu’nda yüz binlerce yıldız gözlemledi. Bunu, tıpkı bir prizmanın ışığı gökkuşağının renklerine ayırdığı gibi, spektrumları, yıldız ışığının ölçümlerini bileşen dalga boylarına ayırarak yapar.

Virginia Üniversitesi’nden Dr. Borja Anguiano, “APOGEE spektrumları, yıldızların kimyasal yapısı ve hareketleri hakkında bilgi sağlıyor. Bu, onları farklı gruplara ayırmamıza ve bu da bize her bir yıldız grubu içinde eğriliği ayrı ayrı takip etmemize olanak tanıyor” dedi.

Ancak APOGEE spektrumları tek başına çarpıklığı anlamak için yeterli değildir. Galaktik çarpıklığı izlemek, yıldız mesafelerinin son derece hassas ölçümlerini gerektirir.

Ekip, bu mesafeleri elde etmek için Avrupa Uzay Ajansı’nın (ESA) Gaia uydusundan gelen verilere başvurdu; Amaç dünya gibi yıldıza doğru küçük ileri-geri salınımları ölçerek milyonlarca yıldıza olan mesafeleri hesaplamaktı.

A Galactic Collision Warped the Milky Way

Araştırmacılar, APOGEE ve Gaia verilerini birleştirerek, her bir yıldızın konumu, hızı ve kimyası hakkında ayrıntılı bilgiler içeren Samanyolu’ndaki üç boyutlu yıldız haritalarını oluşturabildiler.

Bu yüksek hassasiyetli ölçümlerle donanmış olan ekip, bu fenomenin şimdiye kadarki en ayrıntılı çalışmasını üretmek için galaksimizin dış kısmına daha derin araştırma yapabildi.

Animasyon, bu çalışmada açıklanan Galaktik çarpıtma modelini göstermektedir.

Analiz sonucu, sapmaya Samanyolu boyunca ilerleyen dalganın neden olduğunu ve yıldızların galaksi düzleminde seyahat ederken yukarı ve aşağı hareket etmesiyle oluştuğunu gösterdi.

Bu yeni çalışmada, dalganın hızı ve kapsamı her zamankinden daha kesin bir şekilde ölçüldü.

Çarpmanın en olası açıklaması, bir uydu galaksiyle yakın zamanda gerçekleşen bir etkileşimin çekimsel bir dalgalanma yaratması ve dalgalanmanın galakside hareket ederek bu dalgayı oluşturmasıdır.

Cheng, “En iyi modelimiz, yaklaşık 3 milyar yıl önce bir uydu galaksi ile karşılaşma olması ki bu düşünce galaksiler üzerine çalışan astronomlar tarafından nispeten yeni kabul ediliyor” dedi.

Bunun gibi sonuçlar, galaksilerin astronomik zaman ölçeklerinde ne kadar dinamik ve sürekli değişken yapılarda olduklarını gösteriyor. Samanyolu için heyecan daha yeni başlıyor.

Çünkü yaklaşık dört milyar yıl içinde, galaktik evimizi sonsuza dek değiştirecek bir olay olan Andromeda galaksisiyle çarpışmamız bekleniyor.

İki Kara Deliği Birleştiren Üçlü Yıldız Sistemi…

0
İki Kara Deliği Birleştiren Üçlü Yıldız Sistemi…

Ardışık İkili Kara Delik Birleşmelerine Yol Açan Devasa Yıldız Üçlüsü

İkili bir sistemde iki kara deliğin birleşmesi sonucu, Dünya’da çekim dalgası gözlemevleri tarafından tespit edilebilen bir enerji yayılır. LIGO ve VIRGO Bilimsel İşbirliği ile bugüne kadar bu tür birleşmelerle tespit edilmiş güvenilir kaynakların onlarcası açıklandı.

Şimdi, ele alınan ana sorulardan biri, bu tür birleştirme ikili yıldızlarının kökeniyle ilgilidir: Bunlar izole edilmiş ikili yıldızlardan mı yoksa yoğun yıldız ortamlarından mı geliyor?

Niels Bohr Enstitüsünden Dr. Alejandro Vigna-Gómez liderliğindeki ekibin şu anki yaptığı bir araştırma, bazı ikili kara deliklerin üçlü yıldız sistemlerinden kaynaklanabileceğini göstermekte.

Üçlü bir yıldız sistemi, içte bir ikili ve çevresinde dönen bir üçüncü yıldız arkadaştan oluşur. İçteki ikili yıldız çifti birbirine yeterince yakınsa, hızla birleşen ikili bir kara delik haline gelebilir.

İkili bir kara delik birleşmesinin ürünü son tahlilde, dönen tek bir kara deliğe dönüşmektir. İçteki ikili kara deliğin birleşmesi, Evren çağında başlangıçtaki üçlü sistemi, birleşebilecek ikili bir yapıya dönüştürür.

Bununla birlikte, bu üçlü sistemlerin montajı göründüğü kadar basit değildir, çünkü düşük metalliklerde şekillendirilmeleri gerekir.

Devasa Yıldız Üçlülerinin Zaman Evrimi

Büyük yıldız üçlülerinin zaman evrimi: Şekil, mavi renkli kompakt yıldızları, kırmızı zarflı standart evrim geçiren yıldızları, siyahtaki kara delikleri ve çevreleyen girdapla birleşen ikili kara delikleri göstermektedir. Sıralı birleşmeler olarak oluşan kara delikler “SM” olarak etiketlenir. Üstte: Dıştaki üçüncül yıldız, sistemdeki en büyük yıldızdır ve bu üçlüdeki ilk kara deliği oluşturur. İçteki ikili, kompakt yıldızlardan oluşmalıdır ve üçüncül, standart evrimleşen veya kompakt bir yıldız olabilir. Orta: tüm yıldızların benzer kütleleri vardır. Bu üçlüler, yalnızca tüm yıldızlar kompaktsa sıralı birleşmelere yol açabilir. GW170729 bu evrimi yaşamış olabilir. Altta: Üçüncül yıldız, içteki ikili yıldızların herhangi birinden önemli ölçüde daha düşük kütleye sahiptir. Bu yapılandırma, sıralı birleşmelere yol açmaz ve yalnızca tamamlanma için sunulur.

Gökbilimciler metalleri hidrojen ve helyum dışındaki tüm elementler olarak görürler.  Yıldızlararası gaz ve toz bulutlarında düşük metalik ortamlar, hidrojen ve helyum elementlerinin yaklaşık % 99’undan fazlasının oluşturulduğu ortamlardır. Bilim insanları, düşük metalik ortamlarda nadir bulunan kompakt yıldızların var olduğuna inanıyorlar.

What is LIGO-India Project?

LIGO Projesi.

Bu ortamlarda, hızlı dönme yıldızın yakıtını karıştırır ve kimyasal olarak homojen gelişen yıldızların genişlemesini kısıtlar. Bu duruma ilaveten, metaliklik durumu (hidrojen ve helyum dışındaki diğer elementler) Evrenin yaşı ile birlikte artar ve bu nedenle kompakt yıldızların uzak geçmişte oluşma olasılığı daha yüksektir.

Vigna-Gómez ve arkadaşları, bu tür ardışık ikili kara delik birleşmelerinin özelliklerini incelediler ve bir ikili kara delik birleşmesinin algılanan sinyallerinden biri olan GW170729’un üçlü yıldız kökenli olabileceği sonucuna vardılar.

Öne sürdüklerine göre; GW170729’un öncüsü, makul bir şekilde önceki bir birleşmeden, en az bir hızla dönen kara deliğe sahiptir.

Dahası, kütleler kimyasal olarak homojen bir şekilde evrimleşen yıldızlarınkiyle tutarlıdır ve çıkarılan oluşum süresi, iki ardışık birleşmeyi deneyimlemek için üçlü bir sistemin gerekeceği süre ile çakışır.

Çekim dalgası gözlemevlerinden gelecek gözlemler, bu oluşum kanalını daha fazla araştırmaya ve daha genel olarak ikili kara delik birleşmelerinin kökenini anlamaya yardımcı olacaktır.